In dit stuk deel ik 3 lessen voor een succesvolle kindercoachpraktijk met je. 3 belangrijke en super eenvoudige lessen die jou gaan helpen je kindercoachpraktijk mega succesvol te maken. Ik demonstreer ze aan de hand van mijn ervaring tijdens het vrijbikken van een granitovloer in ons nieuwe huis.
Visualiseer…
Met trillende handen en een gek zenuwtikje in mijn biceps pak ik mijn glas op. Mijn wangen gloeien. Mijn rug doet pijn. Ik voel me een beetje moedeloos en super tevreden en hoopvol tegelijkertijd. Vandaag heb ik 2 uur onafgebroken in een godsonmogelijke houding, afwisselend op knieën, hurken en mijn bevallige achterste op de keukenvloer van ons nieuwe huis gezeten.
Al weken hoopten we dat onder die afschuwelijke tegelvloer die er lag het originele granito tevoorschijn zou komen. We konden niet wachten tot we de sleutel kregen en de aannemer kon gaan slopen. De tegels in de keuken lagen namelijk ten opzichte van de hal (waar het originele granito nog prachtig ligt) vrij hoog. Voor ons reden om te vermoeden dat daaronder… we zagen het al helemaal voor ons hoe straks onze nieuwe keuken op die prachtige oude vloer zou staan.
We zijn er bijna…
En ja hoor, er zat nog iets onder die tegelvloer… NOG een tegelvloer. Dat was een beeeeeeetje jammer. Niet getreurd, verder slopen. Een puntje granito kwam tevoorschijn. Wij maakten een vreugdedansje, jeetje wat waren we blij. Onze aannemer was minder blij, want dit betekende met beleid slopen in plaats van met grof geweld (en lekker snel klaar).
Stap voor stap aan de slag
En zo komt het dat dochterlief en ik op zaterdagochtend, met een plamuurmes in de ene hand en de hamer in de andere, heel voorzichtig de overgebleven cementlaag millimeter voor millimeter wegtikken.
Stel je voor, het oppervlak dat we te doen hebben is zo’n 7 a 8 vierkante meter. En het gaat tergend langzaam EN heel snel. Afhankelijk vanuit welk perspectief je kijkt.
En dat, dat wil ik graag met je delen. Want het zegt ook ontzettend veel over hoe het in je kindercoachpraktijk gaat. EN over hoe jij business doet. Daar gaan we:
Toen ik zaterdagochtend in het huis aankwam en de vloer zag, was er maar 1 vraag: ‘Waar ga ik in godsnaam beginnen?’ Mijn dochter stelde voor om te beginnen bij het begin, aan de rand van de keukenvloer. En eerlijk, mijn vingers jeukten om juist ergens in het midden, waar ik een stukje granito al bloot zag liggen, te beginnen met hakken. Dat leek zo bevredigend, en een stuk makkelijker.
Starten met een plan: bij het begin
Maar goed, degenen die de eer hebben gehad mijn dochter al eens te hebben ontmoet weten dat ze meestal de spijker op de kop slaat. Dus haar voorstellen wijs je beter niet af, grote kans dat zij namelijk gelijk en het beste plan bedacht heeft.
Dus begonnen we aan de rand. Zij aan zij, millimeter voor millimeter wegtikkend. En dat ging verbazingwekkend makkelijk. Plamuurmesje tegen de rand van het cement. Tikken met die hamer. De splinters sprongen er vanaf en het granito kwam tevoorschijn.
Jubelend over dat eerste succes waren we niet te houden. In ongemakkelijke houding, maar die kon ons in al dat enthousiasme niet deren, tikten we verder en verder.
En dan valt het tegen
Toen gebeurde het. Voorzichtig gaan verzitten want dat ene been sliep. Even de rug strekken want die begon pijn te doen. Hmmm, voel ik nu die oude tenniselleboog? We stonden op en keken om ons heen. En toen zagen we hoe ver we waren gekomen in een drie kwartier bikken. Al zittend op de grond met volle focus op de vloer direct voor ons waren we euforisch. Toen we het geheel konden overzien drong de harde waarheid binnen: met twee man drie kwartier non-stop bikken leverde een schone strook van nog geen tien centimeter lang en 50 centimeter breed op.
Pauze of doordouwen?
Wat er toen gebeurde was heel tekenend: dochter nam een kwartier pauze om haar boek te lezen met de mededeling dat ze daarna verder zou gaan, en ik dook terug op de vloer op een willekeurige plek en begon verwoed (lees: manisch) verder te hakken.
Nog op een ander plekje. Weer een andere plek. En nog een. Overal een paar centimeter. Met mijn neus er dicht bovenop leek het heel wat, maar elke keer als ik opstond en om mij heen keek zag ik alleen een grijze massa van cement. De moed zonk mij zowat in de schoenen, en ik begon bijna te denken dat het toch echt een veel beter idee was er gewoon weer tegels overheen te laten leggen.
Als de wens sterker is dan de teleurstelling
Gelukkig was en is de wens van het in ere herstellen van die granitovloer ZO groot dat ik dat idee met een kleine beweging van mijn hoofd zo weer kon wegschudden. En gelukkig kwam dochterlief terug. Ik sprak hardop uit wat ik net had gedacht, en dat ik echt never nooit niet zo dom wilde zijn om mijn wens op te geven omdat het heel, heel, heel lang gaat duren voordat we dit af krijgen. Waarop zij haar plamuurmes en hamer pakte en voorstelde gewoon weer verder te gaan waar we begonnen waren, aan de rand van de vloer en het stap voor stap te doen.
Zo zaten we naast elkaar te bikken. Met de ogen voor ons op de grond gericht. Gefocust op de voortgang die we maakten. Elkaar aanmoedigend. En af en toe elkaars aandacht trekkend om te laten zien dat er echt al hele stukken vrijkwamen.
Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
‘Mama, wat is het ergste dat er kan gebeuren? Wat als de vloer niet af is voordat we verhuizen?’ Een zucht van verlichting van mijn kant. Want, dan gebeurt er NIETS. De nieuwe keuken kan gewoon geplaatst worden. We kunnen gewoon verhuizen. We kunnen gewoon de nieuwe keuken vol in gebruik nemen. En dan rustig in de loop van de tijd verder bikken aan die vloer. Niets aan het handje. Leuker als het af is voor die felbegeerde datum begin mei. Niet hoogstnoodzakelijk.
En zo, zo is het in je kindercoachpraktijk ook.
De welbekende miepgedachten
- De meest gehoorde frustratie nog voor de gang naar de KvK? ‘Ik heb geen idee waar ik moet beginnen!’
- Vervolgens worden er in enthousiasme prachtige eerste stappen gezet. Tot dat moment dat het allemaal nog niet echt op lijkt te schieten. En dan komt dat punt dat je als een kip zonder kop van alles tegelijkertijd een beetje aan het doen bent. Niets komt af, alles is chaos. Frustratie gegarandeerd.
- Natuurlijk komen in die hele ondernemersreis die miepgedachten in volle glorie en met grof geweld aan je deur. Ik heb nog geen een ondernemer ontmoet die hieraan ontkwam: ‘WHAT WAS I THINKING? Hoe heb ik OOIT kunnen denken dat het mij zou lukken een praktijk op te zetten? Kan ik toch maar niet beter weer een baan zoeken?’
3 Lessen voor een succesvolle kindercoachpraktijk
Pijnlijk herkenbaar? Denk dan aan die granitovloer hierboven. Hier komen die 3 lessen voor een succesvolle kindercoachpraktijk:
- Visualiseer het eindresultaat. Sluit je ogen en stel je de perfecte dag in je prachtige kindercoachpraktijk voor: hoe ziet het eruit? Met wie ben je? Wat doe je? Hoe voel je je?
- Vanuit die energie breng je in kaart wat er nodig is om je praktijk van de grond te krijgen, en begin je bij de eerste stap. Bij het begin dus. Yep, klinkt flauw en makkelijk. Maar ik kan er niets anders van maken.
- En elke keer dat je van de leg raakt, neem je even een korte pauze, haal je adem en ga je terug naar dat begin: wat is mijn droom, is die droom onveranderd, wat wilde ik nu neerzetten, wat is daarvoor nodig, wat is ECHT nodig en dan pak je het weer op, vanaf het begin. Stap voor stap.
Blijf dromen
Houdt deze 3 lessen voor een succesvolle kindercoachpraktijk in je achterhoofd en… Zolang die droom sterker is dan de angst en onzekerheid waar je geheid mee geconfronteerd gaat worden, ben jij unstoppable. Jij blijft focussen op wat al WEL is gelukt in plaats van op alles dat ‘ook nog moet’, ben jij unstoppable. Zolang jij af en toe een adempauze neemt om vervolgens weer in volle energie er tegenaan te kunnen…. Je voelt hem al… ben jij unstoppable.
Dus, wat houdt je tegen? Go, go, go, go!
