Als ik DIT had geweten...

Als ik DIT had geweten…

I know, I know. Ik heb eerder een blog geschreven met deze titel. Ik kan er niets aan doen. Op de een of andere manier is dit een zinnetje dat ik mijzelf meer dan regelmatig hoor denken en uitspreken.

Bij elk nieuw product of programma dat ik ontwikkel komt steevast dat moment. Dat moment waarop er teleurstellingen komen. Onverwachte obstakels. Tegenvallers. Het einde zoek lijkt.

Ondanks het feit dat ik never nooit niet ergens onvoorbereid en in naïeve onschuld instap. Het overkomt mij elke keer weer.

De Magische Mindset Box

Het zal je niet zijn ontgaan, mijn allerlaatste product is de magische mindset box. (Heb je dit nog niet eerder gezien, chapeau, want in mijn beleving roeptoeter ik er schandalig over)

De ontwikkeling van die magische mindset box verliep als een zonnetje. En het was de hel. Want ook nu kwam ik voor onverwachte vraagstukken te staan die veel meer van mij vroegen dan ik vooraf had bedacht.

Het klinkt zo eenvoudig:

1. Bedenk 30 leuke, krachtige oefeningen
2. Maak een mooi ontwerp
3. Laat de kaarten drukken met een doosje en boekje erbij
4. Verkopen
5. Verzenden
6. Iedereen happy

Het begon makkelijk

Ik zal heel eerlijk zijn, die 30 oefeningen die waren bijna nog het meest eenvoudig. Want in de afgelopen 11 jaar heb ik zo’n enorme ervaring gebouwd rondom alles dat met mindset te maken heeft… het hele onderwerp lijkt bijna geen geheimen meer voor mij te kennen.

Het moeilijkste in dat deel van het proces was nog het kiezen welke 30 het mochten worden. Welke oefeningen het meest geschikt waren om ‘in een doosje te stoppen’. Hoe ik voor een goede balans kon zorgen tussen enerzijds easy peasy en soms grappige oefeningen en anderzijds de diepgaande en direct transformerende interventies. Maar zoals ik zei, dat was eigenlijk een eitje. In no-time geklaard.

De ontwerpen gingen eveneens als een malle. Want de ontwerpster deed een voor een mijn oefeningen en ontwierp dan direct in die energie de betreffende kaart. Eigenlijk waren ze allemaal direct raak. Een beetje schaven met kleuren. Schuiven met de volgorde. Checken of de kaarten mooi in eenzelfde lijn lagen. Dat was het. Ik genoot volop van dit hele proces.

Maar toen…. Toen kwam het.

Hoeveel Keuzes?

Heb je enig idee HOEveel keuzes er te maken zijn zodra je met de drukker gaat praten? HOEveel factoren die bepalen welke keuze de beste is?

Ik noem er een paar, zodat je een ideetje krijgt…

Zo hadden we een goudachtige kleur in de kaarten. Goud is moeilijk drukken (okokok, uiteindelijk kan alles he, als je maar genoeg geld neertelt) dus we zochten een betaalbare benadering. Maar het mocht geen geel worden. Of bruin. Of zo’n diarree-beige. Het punt is, na het drukken wordt het geheel gelamineerd. En dat lamineren doet ook weer iets met de kleur.

Gevolg: we zaten met proefdrukken voor onze neus met verschillende tinten ‘goud’/bruin, plakten er doorzichtig plakband op om het lamineren zo veel mogelijk te benaderen en maakten met samengeknepen billen een keuze. Hier waren de eerste slapeloze nachten geboren.

Nog meer keuzes

Met een verzameling carddecks waar je U tegen zegt en de mappen met verschillende papiersoorten en -diktes zaten we met de drukker om de tafel. Ik wilde een doosje van de kwaliteit van die ene deck: hoogwaardige uitstraling, makkelijk te openen en blijft – ook bij veelvuldig gebruik – mooi. Maar het formaat van dat andere, want het moest in een A6-verzenddoosje passen zodat het als brievenbuspost verzonden kan worden.

Het boekje mocht absoluut niet geniet, want dat blijft open staan en dat vind ik cheap. De kaarten moesten gerondhoekt, gelamineerd, stevig, makkelijk in de hand liggen en goed – maar ook weer niet te goed – over elkaar heen glijden tijdens het schudden.

Oh ja, en ik wilde dat die kaarten makkelijk uit het doosje te halen zijn. En ik gruwel van doosjes waar een set kaarten in ligt te schuiven, dus het moest allemaal netjes straks – maar dus ook weer niet te strak – aansluiten.

Lijkt heel helder zo he? Het reikt te ver om uit te leggen wat deze eisen veroorzaakten. Urenlang voelden we aan papier. Keken we nog eens naar dat ene doosje. Berekenden we nogmaals het aantal pagina’s van het boekje in dat ene specifieke formaat, en het aantal woorden dat we dan per kaart kwijt konden met dat ene lettertype. Toch maar iets ander formaat dan, en weer opnieuw rekenen. Met de lineaal en de weegschaal meten en afwegen. Letterlijk en figuurlijk. Vond ik het kiezen van de kleur spannend? Dit veroorzaakte een reeks heftige dromen van hier tot Tokyo.

Kostenberekening

Let op, toen waren we er nog niet. De kostenberekening. Wat gaat het geheel kosten bij bestellen van 100 sets, 250, 500, 750 en 1.000?

Welke prijs mag het doosje krijgen, en kies ik voor incl. of excl. verzendkosten? De prijs moest laag genoeg liggen om ‘makkelijk’ te verkopen. Maar potjandorie, dit is geen carddeck maar een volledige training in een doosje, dus daar mag wel een beetje een prijs tegenover staan, ook al dient het – in mijn productaanbod – voornamelijk als marketinginstrument.

En toen… waar zit de return on investment bij al die variabelen? En hoe valt die bij een eventuele herdruk waar allerlei initiële kosten (zoals ontwerp) wegvallen? Voel je hem… nog meer hoofdbrekens. Mijn hele gezin heeft meegerekend en besloten.

Een zucht van verlichting

Er ging een zucht van verlichting door mij heen toen alle definitieve documenten naar de drukker gingen. Nu was het uit mijn handen.

Je begrijpt… heel lang duurde die rust niet. Want jeetje, wat vond ik het spannend. Zou alles goed gaan? Zaten er echt geen foutjes meer in? Wat als de kleuren niet kloppen? Het formaat toch raar is? Of het doosje als een vlag op een modderschuit blijkt. Ik werd teruggeworpen op de herinnering aan die ene ervaring een jaar of 20 terug toen ik voor een PR-bureau werkte en drukwerk binnenkreeg voor een klant. Ik trok de doos open, en ik zag direct bij het openen de fout op het omslag. Dat gevoel van verlamming en afgrijzen kon ik mij direct weer voor de geest halen. Wat als…

Nog een paar hobbels

De voorverkoop ging als een zonnetje. Ik genoot van dat hele proces. Want ik was (en ben) zo overtuigd van de waarde van dit hele product dat het easy peasy is erover te roeptoeteren. Ik kan echt in mijn tenen voelen dat iedereen, of je nu ondernemer bent of niet, heel heel heel veel plezier zal hebben van deze box. Dat het echt een game changer voor je is als je jezelf dit cadeau gunt. Op die energie gingen de eerste boxen als zoete broodjes over de toonbank.

Kak, er was iets fout gegaan bij de instellingen in de webshop. De eerste 15 doosjes gingen te goedkoop weg. Leuk voor die allereerste kopers. Maar daar sneed ik mijzelf even flink in de vingers.

En toen… er is een klein eigenaardigheidje aan mij (okokok, er zijn er meer, maar ik licht er nu 1 uit)… ik wil altijd net even dat extra. Anders. Bijzonders.

Keuzes, keuzes, keuzes

Dus ik had bedacht dat ik wilde dat de kopers altijd een kaartje kunnen trekken. Ook als ze de box niet bij de hand hebben. Dus… de boel moest gedigitaliseerd worden. Maar wat zo doodeenvoudig leek, bleek in de uitvoering nog best wel een dingetje. En dan druk ik het zwak uit. Wat leek op ‘even die tarot plug-in’ installeren werd een proces van wederom keuzes, keuzes, keuzes. En elke keuze daarin had weer gevolgen voor het vervolg. Waardoor ik weer kwam te staan voor… jawel… keuzes. Het bouwen en overleggen heeft zoveel tijd gekost dat ik dit deel never nooit niet terugverdien. Wel een heel gave asset, dat wel!

Laat ik dan nog maar zwijgen over de verzending van de doosjes. Want door 1 ienieminie foutje in de techniek zat ik uiteindelijk anderhalve dag lang nog dingen handmatig in te voeren van alle bestellingen om die labels geprint te krijgen. Wetende dat het daarna allemaal als een zonnetje zou lopen, maar ik had zo graag gewild dat het vanaf moment 1 als vanzelf zou gaan.

Als ik dit had geweten …

Lekker Marlies, wat een klaagmuur. Wat moet ik daarmee?

Begrijp me niet verkeerd. De magische mindset box voelt echt als levenswerk. Ik ben trotser dan trots op wat er staat. Ik had het niet niet willen doen.

Maar als ik terugkijk op het hele proces… dan is het maar goed dat ik niet wist wat er allemaal op mijn pad zou komen… ik zou er nooit aan begonnen zijn.

En ik denk dat dat precies is waarom het is gelukt. Natuurlijk denk ik van tevoren goed na over de haalbaarheid van een idee. Heb ik in de smiezen wat erbij komt kijken. En neem ik een weloverwogen besluit ‘go/no go’. Maar ik spring er ook met enige naïviteit in. Denk niet ALLES vooraf uit. Want dan sla ik het idee al lam voordat het een kans krijgt. Ik weet dat er dan maar weinig uit mijn handen zou komen uiteindelijk. En dat, dat is doodzonde.

Nadenken maar vooral DOEN

Dus als jij nou merkt dat je je ideeën stukdenkt. Dat je dagenlang, zo niet wekenlang (of zelfs maandenlang?) kunt wikken en wegen. Zal ik zus of zal ik zo? En dat je daardoor maar tot bar weinig output komt? Stop met denken! En stel jezelf de volgende vragen:

• Hoe BLIJ word ik van dit idee?
• Past het bij mij en mijn klanten?
• Past het in mijn productaanbod?
• Is dit het juiste moment?
• Ben ik opgewassen tegen teleurstellingen, oftewel: Is het verlangen en de drive om dit het daglicht sterk genoeg om de weerstrand en frustratie van teleurstellingen en onverwachte wendingen te dragen?

Kun je alle vragen met een volmondig ‘ja’ beantwoorden? Dan go!

Is het zo eenvoudig? Ja, en nee. Dus, heb jij een idee dat je wilt toetsen? Let me know! Kijk ik met je mee. Vind ik leuk.

Enneh, heb jij die magische mindset box nog niet besteld? Doe dat dan vooral even… de moeite waard. Echt.