Het was ergens eind 2011. Ik was net met mijn praktijk verhuisd van Leiden naar Voorschoten. Daar kreeg de pers lucht van (lees, ik had een persbericht gestuurd aan de lokale krant), dus ik werd geïnterviewd. Er kwam zelfs een fotograaf mee die extra lang bleef en een hele reeks foto’s van me maakte: ‘Ik heb de tijd, leuk toch, dan heb je gelijk een voorraadje’.
Stuiter de stuiter, dit kon alleen maar een mega succes worden. Ik zag de klanten in gedachten al in slaapzakken voor de deur liggen.
De enige die voor de deur lag op de dag van het verschijnen van het artikel, was ikzelf. Voordat iemand de krant kon meenemen, dook ik erop en liet mijn ogen over de voorpagina schieten: niets. Ik opende de krant, dan vast op de eerste binnenpagina. Toch? Nee!
Ik weet niet meer precies waar het stond, maar ik moest best wel even bladeren zeg maar…
De een na de andere aanmelding zou binnenstromen
Maar toen: de adem stokte in mijn keel: wat een gaaf stuk! Groot, flinke foto erbij. Jeetje, wat een reclame. En nog gratis ook. Te gek!
Dus vanaf dat moment opende ik tig keer per dag mijn mail. Overtuigd dat de een na de andere aanmelding binnen zou stromen. Dat kon toch niet anders met deze zichtbaarheid?
En er gebeurde… niets…
3 jaar later…
Fast forward, een kleine 3 jaar later. 3 jaar, he! 3 jaar!!!
Ik had inmiddels een goedlopende kindercoachpraktijk. En op een dag komt een moeder bij me binnen. Ik stel zoals altijd de vraag: ‘Hoe heb je mij gevonden?’ En, echt, geloof me, echt waar… Zij opent haar tas, legt dat krantenartikeltje van 3 jaar oud voor mijn neus en zegt: ‘Mijn moeder knipte dat toen voor me uit, maar ik vond het nog niet nodig. Het ging eigenlijk best prima. Maar nu moet er echt iets gebeuren. Dus, toen kwam mijn moeder weer met dat stukje aanzetten. Ze had het al die tijd bewaard. Dus nu zit ik hier.’
Nogmaals: 3 jaar later!!!!!!
Als ik DAT had geweten!
Had iemand mij na het verschijnen van dat artikel gezegd dat er na zo lange tijd nog iemand op dat stuk af zou komen, dan was ik een stuk gelukkiger geweest in die periode kort na het verschijnen. Maar ja, dat weet je dan niet.
En zo zijn er nog een heleboel voorbeelden: mensen die me al 2 jaar volgden via FB voordat ze kwamen, of 3 keer hetzelfde webinar beluisterden voordat ze besloten met me te gaan werken, een jaar terug de tip kregen met mij te gaan praten over hun kind en dan ging het toch weer even ietsjes beter dus… Ook nu nog, soms komen er coaches in mijn training die ik ruim een jaar daarvoor al uitgebreid heb gesproken en een aanbod heb gedaan.
Iets met zaaien en oogsten
Ondernemen is weten wat je zaait en hoeveel je zaait. Ondernemen is ook nooit weten wat je oogst, wanneer je oogst en precies hoeveel je oogst. Maar oogsten zal je. Echt. Vertrouw erop. Mits je heel consequent blijft zaaien.
En laat dat zaaien nou soms super frustrerend zijn. Je weet waarom je het doet. Maar het duurt zo %$l&#@-lang voordat er ook nog maar iets wat op een groene stip lijkt uit die onvruchtbaarlijkende bodem omhoogkomt. Je zou wel aan die sprietjes willen trekken om dat hele proces wat sneller te laten gaan. Geloof me, trekken heeft geen zin. Leuren ook niet. Ronselen ook niet. Hengelen ook niet. Zaaien, zaaien, zaaien, zaaien. Vanuit de juiste intentie je potentiële klant constant uitnodigen, uitnodigen, uitnodigen, uitnodigen. En geloof mij, dan zul je oogsten. Vertrouw!
Intermittent zaaien werkt niet
Oh ja, en als ik zeg zaaien. Dan bedoel ik dus niet intermittent zaaien he. Zo van 3 weken je helemaal vol op je FB-posts storten en dan daarna net zo lang niets meer omdat ‘het toch niets oplevert’. Of in een week tijd tig scholen benaderen voor een samenwerking en dan bij de eerste de beste ‘nee, dank je’ de andere scholen niet meer opvolgen ‘want ze zitten er niet op te wachten’. Of..
Heb vertrouwen!
Je snapt wat ik wil zeggen:
Zaaien, zaaien, zaaien, zaaien. Heel consequent en consistent. En dan zul je – echt waar, vertrouw me – oogsten. Heb vertrouwen. En houd vol!
Oh, en de foto bij dit stuk? Die is van een paar jaar later. Een ander interview. Het oorspronkelijke artikel van bij de start van mijn praktijk kon ik nergens vinden. Iets met, zo zorgvuldig ben ik niet met mijn archieven. 😉
