Tijd voor afscheid. Het sloeg in als een bom.
Er klopte iets niet meer. Maar ik kreeg de vinger er maar niet op wat het was. Ik had een super jaarprogramma draaien. Met een kleine 70 vrouwen. Inhoudelijk ‘tha bomb’. Super waardevol, aan alles gedacht. Stuk voor stuk hartstikke fijne vrouwen. Heel happy en tevreden vrouwen ook. En toch klopte er iets niet.
Je mag gerust weten dat ik hier heel wat over heb gemessengerd, geappt en gezoomd met mijn business besties en mijn coach: wat gaat er mis? Waar komt mijn onbestemde gevoel vandaan? En nog belangrijker: hoe ga ik dat keren?
Nou kan ik helemaal gaan uitleggen hoe ik uiteindelijk besloot het jaarprogramma morgen, 30 september dus, te stoppen en per 1 oktober een totaal vernieuwd programma te starten. Hoe ik mijn doelgroep voor dat nieuwe programma flink aanscherpte. Dat ik besloot van 70 vrouwen terug te gaan naar max 10. Maar dat doet er allemaal niet zo toe.
Met mijn doel sloeg ik volledig de plank mis
Wat ik met je wil delen, en ja dat vind ik best een beetje spannend, is het volgende:
had het tot mijn persoonlijk doel gemaakt ervoor te zorgen dat ALLE 70 vrouwen niet anders dan super succesvol konden worden.
Dus ik overdeliverde aan alle kanten. Had je me op een afstandje aanschouwd, dan had je het deuntje ‘er kan nog meeeeeeer bij’ op de achtergrond gehoord.
Elke maandagochtend aftrap van de week. Elke maand terugblik- en vooruitblik/aftrap van de maand. Elke 2 weken een Q&A. Elk kwartaal een deep dive natuursessies. Regelmatig extra masterclasses en deep dive sessies. Ik gaf feedback en redigeerde teksten. En… ik reageerde ELKE dag, inclusief de heel vroeg ochtend en late avond, ook de weekenden op vragen. Soms binnen 5 minuten, vaak binnen het uur. Binnen de besloten FB-groep, maar ook daarbuiten. Via de mail, messenger, app: kom maar door: at your service.
Wat zeur je nou?
Je zou denken: wat is daar mis mee? Jij doet niets liever dan delen en inspireren, en jouw klanten waren super happy. Dus wat zeur je nou?
Nou, langzamerhand werd mij pijnlijk duidelijk dat ik mijzelf persoonlijk verantwoordelijk maakte voor het wel- of nietslagen van mijn klanten. Ik nam mijzelf hiermee veel en veel te serieus. En mijn klanten te weinig serieus. En dat is het ergste dat ik kon doen.
Sommigen kregen vleugels onder mijn begeleiding, dat kan niet anders gezegd. Anderen juist niet. Want wat ik stiekem, ongemerkt had gedaan was mensen afhankelijk van mij maken.
In al mijn liefde voor hen en mijn drive om elke vrouw het vertrouwen in zichzelf te geven en tot een succes te brengen, had ik precies het tegenovergestelde gedaan: door te pamperen, zorgen, oplossen, overnemen gaf ik ongewild de boodschap: Je kan het niet zelf. Je hebt mij nodig.
En weet je, toen ik mij dat realiseerde… it hit me like a bomb. Maar dan echt.
Ik had mijn vrouwen hun kracht en zelfvertrouwen ontnomen
Ik was er helemaal van van de leg. Ik, de vrouw die maar 1 ding wil: dat alle vrouwen weten en voelen dat ze goed genoeg zijn. Dat ze het waard zijn te dromen EN die dromen na te jagen. Ik, bij uitstek ik had mijn vrouwen hun kracht, hun zelfvertrouwen ontnomen.
Au.
Dus moest het anders.
Ik ging terug aan de tekentafel. Huilde van frustratie. Zag onder ogen en zag het licht. Nam besluiten. En de rest is bekend.
Was een groot deel van die 70 vrouwen in shock toen ik vertelde dat het programma stopte? JA!
Hebben ze mij vergeven? Niet allemaal?
Wat het de juiste keuze? Absoluut!
Want ik ben heel open en eerlijk geweest richting mijn vrouwen over mijn afwegingen, inzichten en keuzes. En… na de eerste shock… zag ik ineens vrouwen opstaan die eerder moeilijk in beweging kwamen. Ze pakten de regie terug. Gingen weer aan het roer van hun leven en business staan. Waardoor zij die laatste 3 maanden van het programma als een malle gingen groeien. Ik wist niet wat ik zag!
Afscheid met trots
Het maakt dat ik vandaag afscheid neem van deze prachtige groep. Van sommigen voor altijd, een aantal zie ik terug in het nieuwe jaarprogramma. En velen zie ik in andere vormen van samenwerking terug. Nu, of op een later moment.
Ik heb een hekel aan afscheid nemen, ben er echt niet goed in. Maar vandaag ben ik trots. Trots op mijn vrouwen. Trots op mijzelf. Dit hebben we heel heel heel goed gedaan samen.
Luister hier ook eens naar mijn laatste podcast
