Zo’n 9 jaar geleden liep ik, net als in de film, met een doos spullen het Poortgebouw in Leiden uit. Niet langer in loondienst, maar zelfstandig ondernemer. NU ging het gebeuren. Ik zag mijzelf volledig mijn eigen agenda bepalen. Een perfecte balans tussen werk en kids. Niemand die in mijn nek zou hijgen. Nooit meer projecten uitvoeren waar ik het niet 100% mee eens was. Alleen nog maar dingen doen waar ik volledig achterstond. Leuk, leuk, leuk.
Kortom, ik liep mijn vrijheid tegemoet.
En in de eerste periode ging het ook zo. De kids gingen niet langer naar de opvang want he, moeders kon haar agenda daarop aanpassen. Ik zette met al mijn enthousiasme mijn bedrijf op. Tussen 9 en 3. Prima geregeld.
Totdat…
Totdat die eerste klanten kwamen. En ik ontdekte dat mijn tijd wel heel erg beperkt was zo. Want ja, de kids hadden ook studiedagen, roostervrij en vakanties.
En natuurlijk had ik daar vooraf over nagedacht. Maar in de praktijk bleek het toch allemaal iets minder vanzelf en soepeltjes te regelen dan ik had gepland.
Ik had minder tijd dan ooit
In al mijn enthousiasme, want ik moest en zou mijn praktijk tot een succes maken, ging ik precies dat doen wat ik al jaren deed: tandje erbij. Gewoon wat eerder opstaan, ’s avonds als de kids op bed lagen laptop open. En uiteraard kon ik in het weekend ook nog wel wat doen. Boodschappen doen, was wegwerken, huis schoonhouden? Uh, ja, dat moest ergens tussendoor gebeuren. En oh ja, de hele administratie rondom mijn praktijk, de verplichte intervisie en supervisie voor de beroepsvereniging, bijscholing… ook dat nog.
Ik had minder tijd dan ooit…
Ik verviel dus in mijn oude overlevingsmechanisme: harder werken. Nog harder. En gewoon nog een beetje harder. Thuis opgejaagd. Rennen van en naar de praktijk. Mijn klanten voorop.
En hoewel mijn gezin mij het voor de volle 100% gunde dat ik mijn prioriteiten even elders had liggen, ging het knagen. “Dit is toch niet wat ik wilde?”
De praktijk liep als een tierelier
Toch ging ik zo jaren door. Ik zette het ene project na het andere op. Had op een gegeven moment 5 websites voor al die projecten. De praktijk liep als een tierelier. En mijn omzet was navenant.
Niets te klagen dus, zou je zeggen. Menig collega vroeg mij hoe ik het voor elkaar kreeg om in relatief korte tijd een goedlopend bedrijf neer te zetten. En ik dacht alleen maar: “Logisch toch? Gewoon doen wat je te doen hebt. En doordouwen.”
Hoe zou het zijn als ik volledig stil zou vallen?
Tot ik op een dag de deur uitging voor een rondje hardlopen. Net voordat ik vertrok, hoorde ik mijn zoon zeggen dat het maar door en door ging. Nooit pauze, nooit even niets. Hij zat op dat moment in de brugklas en realiseerde zich dat het echte werken was begonnen op school.
Ik schrok: “Hoe kan het dat mijn (toen) 12-jarige dat nu al zegt? Dit is precies waar ik al mijn hele leven mee worstel. Gaat hij hetzelfde ervaren als ik? Dat wil ik niet!”
Ik ging de deur uit, liep rustig richting park. Daar zou ik mijn hardloopmaatje treffen. Bijna daar aangekomen dacht ik: “Ik moet een voorbeeld geven aan mijn kinderen. Hoe zou het voor mijn kinderen zijn als ik eens volledig stil zou vallen?”
En toen, ja het klinkt misschien te vaag voor woorden, gebeurde precies dat.
Ik viel flauw. Bam, weg was ik.
Een afschuwelijke wake-up call natuurlijk.
In de weken daarna besefte ik dat het anders moest. Voor mijzelf maar ook zeker voor mijn kids.
Aan het roer
En ik richtte mijn bedrijf opnieuw in. Werkte niet meer in de avond. Bepaalde nog scherper met welke klanten ik wilde werken, en alle andere aanmeldingen verwees ik door naar een collega. Schrapte 1 dag. Koos een aantal dingen om uit te besteden, zowel thuis als in de praktijk. Ging nee zeggen op projecten die ik ‘wel ok’ vond, en koos degene waar mijn vlammetje echt van ging branden. En misschien nog wel het allerbelangrijkst: ik onderzocht waar mijn drang om maar steeds dat tandje bij te zetten vandaan kwam. En ontdekte dat ik diep van binnen zo bang was te falen, niet goed genoeg te zijn, te dom, etc. Dat ik dus maar door en door ging om het tegendeel te bewijzen. Werk aan de winkel dus!
Inmiddels zijn we een paar jaar verder. Ik heb dat bereikt dat ik wilde: die vrijheid van het ondernemen. Van tijd tot tijd heel hard werken. En van tijd tot tijd heel veel ontspannen. En vooral dat doen waar ik heel blij van word. Ik sta aan het roer!
En zie ik bij veel van mijn klanten hetzelfde gebeuren. En daarom vertel ik dit verhaal.
Want een eigen praktijk geeft je de vrijheid waar je naar verlangt. Maar dat gaat niet vanzelf. Dus iedere coach wil ik vanuit de grond van mijn hart adviseren:
- Bepaal heel nauwkeurig met wie je wilt werken, waar jouw vlammetje harder van gaat branden en durf daarvoor te kiezen! En doe dit niet eenmalig, maar bijvoorbeeld 1 x in het half jaar. Zorg ervoor dat je vele malen meer energie krijgt van je bedrijf dan dat het kost.
- Besteed vanaf dag 1 dingen uit waar je zelf op leegloopt, niet goed in bent of gewoon meer tijd voor nodig hebt dan een ander die van die taken juist heel blij wordt. Denk aan je boekhouding, het bouwen en/of onderhouden van je website, het inrichten van allerlei technische zaken, etc.
- Blijf baas over je eigen agenda. Zeker voor de kindercoaches een ontzettende uitdaging. Want wil je beide ouders spreken, dan sturen klanten al snel aan op de avond. En veel ouders hebben liefst dat hun kind na schooltijd komt. En zo zit jij al heel snel te werken op tijden die voor hen heel lief, maar voor jou niet altijd even goed zijn. Toen ik een online agenda inrichtte waar ouders zelf konden plannen, viel er een last van mijn schouders. Geen gesoebat meer, er was plek waar er plek was. En verder niet.
- Kijk met regelmaat in de spiegel: wat zeg ik tegen mijzelf, wat heb ik mijzelf wijsgemaakt, welke miepgedachten plagen mij? Kortom, welke belemmerende overtuigingen zorgen ervoor dat ik niet het leven leid dat ik wil leiden? Dat dingen mij meer energie kosten dan nodig is? En zoek daar dan begeleiding op. Want door, door, door, DAT is een recept voor burn-out. Niet die praktijk.
Enneh, ik ken ook de voorbeelden van coaches die hun praktijk juist niet lekker van de grond krijgen omdat ze verzanden in al hun onzekerheden, liefst alles zelf blijven doen en privé altijd op alles voorrang geven waardoor ze misschien juist te weinig focus op het bedrijf weten te leggen. Maar dat is voor een andere keer…. 😉
