Ik zit op dat randje. Van net wakker worden, maar nog niet wakker. Ik slik. Au! Fuck. Damn. Dat doet meer pijn dan gisteren. Ik knipper met mijn ogen. Neeeeeeeeeeee! Die splitting head ache is dus niet in de loop van de nacht spontaan en als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik draai me om. Au, mijn nek, mijn rug, mijn huid, mijn haar, au, au, au, au!
Ziek zijn vind ik STOM
Mijn hoofd zou vol overuren draaien om dit probleem ff op te lossen, ware het niet dat dat hoofd vol snot zit en dus alleen nog maar kan bonken in plaats van denken. Er zit dus blijkbaar niets anders op. Ik moet mij gewonnen geven. Ik ben ziek.
Ziek. Dat bestaat niet in Marlies-land. Ziek zijn vind ik STOM. Ziek zijn vind ik ZWAK. Ziek zijn, daar doe ik gewoon niet aan. Even zuchten, eventueel een paracetamolletje (of 2 of 3) en gaan met die banaan.
Maar nu dus niet. (En naar later blijkt, de 5 dagen daarna ook niet…)
Ik cancel de een na de andere afspraak…
Cancelde ik eerst mijn samenBLOGdag voor de maandag. Kon ik op maandag mijn afspraken van dinsdag afbellen. Op dinsdag hetzelfde voor woensdag. En op woensdag, met pijn in mijn hart, zegde ik de samenWERKdag af. Om op de vrijdag gelukkig fit genoeg te zijn om De kindercoachpraktijk van je dromen te draaien, met een groep mega enthousiaste vrouwen. Ik slaakte een zucht van verlichting, ik was er weer…
… en kom terecht in NIETS
Maar goed, die vijf dagen van zondag tot en met donderdag in bed dus. Dat was nog eens wat. Ik kwam in iets heel naars terecht. In het hoofd moeten buigen. In me over moeten geven (djezus, wat heb ik me verzet). In mijn verlies nemen. Om te eindigen bij NIETS.
NIETS bestond vooral uit slapen. Slapen en slapen. Afgewisseld met al balend naar het plafond staren (waarop ik mij voornam manlief te vragen of die gekke streep daarboven in de nok van onze zolder schaduw of lekkage is, niet vergeten te doen!). Af en toe een appje hier of daar. Een instapost om mijn frustratie te delen. Een iets te optimistische douche. En dan weer slapen. Slapen en slapen.
Gewoon even niet
En terwijl ik dan zo al balend lag te mijmeren over WAAROM ik het hier nu zo moeilijk mee had, en dit was maar een griepje, hoe moest het dan als je eens ECHT serieus ziek bent, kwam langzamerhand de overgave. Ik voelde het verzet mijn lichaam verlaten. En hoewel ik het allesbehalve tof vond om me zo k.u.t. te voelen, voelde het niets en het rusten ineens ook wel lekker. Even niet vooruit hoeven denken. Even niet hoeven plannen. Even niet strategisch. Even niet. Gewoon even niet.
En dan blijkt het ineens super mee te vallen
En waar ik in de eerste drie dagen nog paniek had van het niet kunnen nadenken. Voelde het op een gegeven moment helemaal ok. Het afzeggen van klanten, het ergste dat ik mij kon voorstellen, bleek ontzettend mee te vallen. Iedereen die het begreep natuurlijk. En het opnieuw inplannen van die weggevallen afspraken en trainingsdagen bleek ook 100% mee te vallen (nu had ik daar in mijn hoofd ook wel een HEEL groot drama van gemaakt, dus het kon ook niet anders dan meevallen).
Een verrassend idee…
En ergens, in dat niet na kunnen denken plopte ineens uit onverwachte hoek een heel verrassende gedachte in mij op: ‘Marlies, hoe zou het zijn als je alles even helemaal losliet tot de eerste week van maart, tot na je wintersport. En als je tot 1 april even een reeks momenten inplant voor NIETS? Die agenda is al vol zat…’
Ik keek nog net niet verschrikt om mij heen waar deze stem vandaan kwam… Ik moest wel ijlen, hallucineren of misschien zat er iets in die kruidenthee die ik van manlief had gekregen. Want waar kwam DIT nu weer vandaan?
Ik HOUD van mijn werk!
Ik had het nog niet gedacht of er kwam een enorme rust over mij heen. Ja, dat. Precies dat. Dat is wat ik nodig heb. Niet mijn agenda leegvegen. Niet mijn afspraken cancelen. Niet alles op de schop. Niet alles helemaal anders. Want ik houd van mijn werk. Ik geniet van mijn klanten. Mijn hart maakt elke dag een huppeltje van de stappen die ze zetten. De resultaten die ze boeken. De successen die we samen kunnen vieren!
5 x NIETS, voor mij is dat een mega IETS
Maar gewoon even een paar weken met een aantal geplande momenten van NIETS. Een paar momenten zonder afspraken of trainingen. Momenten met tijd voor mijzelf. Voor het schrijven van de teksten voor mijn nieuwe website. Voor het uitwerken van de pilot van die supergave nieuwe training. Voor het bouwen aan mijn community. Voor heel veel dus, maar daarvoor moet ik eerst tijd inplannen voor NIETS.
So I did. Ik blokte in de maand maart op maar liefst 5 dagen een blok NIETS. En degenen die mij een beetje kennen weten dat dat voor mij een mega IETS is.
Het vooruitzicht geeft lucht. Rust. En ik kijk er naar uit. Ik proost op NIETS!
Oh, trouwens, bij de weg: door dat ziek zijn moest ik dus mijn samenBLOGdag verplaatsen. Deze vindt nu alsnog plaats op maandag 30 maart. En het is voorlopig de laatste keer. Nee, dat is geen commercieel marketing trucje. Echt, voorlopig staat deze dag niet meer ingepland. Niet omdat deze dag niet leuk is. Niet omdat de reacties niet overweldigend zijn. Maar omdat ik ontzettend veel andere gave dingen OOK te delen heb met jullie. En alles tegelijkertijd, dat krijg je niet ‘verkocht’ (dat is wel een marketing-dingetje).
Dus, had je die samenBLOGdag al een aantal keer voorbij zien komen en dacht je steeds… ‘Nu lukt het niet, maar lijkt mij wel tof voor een later moment.’ Dan is DIT je moment. Meld je je snel even aan? Er is nog ruimte voor een paar deelnemers…
