Zaterdagochtend. Koud. Fel, laagstaand zonnetje. Ik ren mijn ‘standaard’ rondje. Dat rondje loop ik al jaren. En altijd in dezelfde richting. Dat is zo ingebakken. Ik denk er niet over na. Als ik ren, dan weet ik precies hoe lang ik erover doe om bij die ene afslag te komen, bij de volgende brug, richting het einde van mijn loopje. Dat is fijn, want dan kan ik mijn energie goed verdelen. Ik voel hoe moe ik mag zijn precies bij dat ene bruggetje om zeker te weten dat ik mijn loopje volhoud. Of om te beslissen of ik deze keer een extra rondje loop. Best fijn zo’n graadmeter.
Deze zaterdagochtend vertrek ik vanuit huis met een vol hoofd. Ik heb een plan, en ik weet niet of ik het van de ene of vanaf de andere kant ga benaderen. Integreer ik dit onderwerp in mijn aanbod of niet? Wat is wijsheid? Het oude is het meest veilige, het bekende. Het andere is minder standaard, dus een nieuw pad. Een mooi pad, dat weet ik zeker. Maar poeh, durf ik dat?
Zonder erbij na te denken sla ik rechtsaf
En dan zie ik de splitsing voor mijn neus. Daar waar ik standaard linksaf ga. Altijd. Ik weet dat het pad naar rechts op dezelfde plek uitkomt, toch heb ik dat pad nog nooit genomen. Dat past niet in mijn routine, blijkbaar.
Zonder erbij na te denken sla ik rechtsaf. En ik geniet. Want, hoewel het park nog steeds hetzelfde park is, zie ik de bomen, de behuizing in de verte en het water ineens van de andere kant. De lichtinval is anders. Het lijkt bijna een nieuwe wereld. En jeetje, wat word ik daar blij van!
Change of scenery
Op het punt waar de twee paden elkaar weer kruisen, besluit ik het rondje nog een keer te lopen. En ik neem alles in mij op. Ik zie dingen die ik nog niet eerder heb gezien. Ik voel de energie. Het borrelt in me. Met een enorme grijns rond ik mijn loopje af. Ik heb zojuist besloten, ik kies voor dat nieuwe aanbod voor de niet-standaard route. Ik weet dat het mij uiteindelijk op dezelfde plek brengt. Ik kies dat nieuwe pad, met een change of scenery, vol vertrouwen.
