Met ingehouden adem zit ik te kijken. Wat zien ze er prachtig uit op de vloer. Ik kijk naar mijn dochter. Geconcentreerde kop. Ze zet in. Arabier, flikfak, eindigend in kniezit. Ja, die zit. Ze draait, maakt zich klaar voor een heely. Start haar handstand en…. valt terug in plaats van door. Mijn adem stokt. Dit was het dan. Geen Nederlands kampioen dit jaar. Niet omdat ze niet goed genoeg zijn, maar omdat ze een foutje maakt. En dit foutje wordt zwaar aangerekend door de jury. De tweede oefening zal dit niet goed kunnen maken.
Dat besef zie ik over haar gezicht schieten. Ze herpakt zich direct, en door. Ik zie dat haar partner het vanuit zijn ooghoek heeft zien gebeuren. Dus ook hij realiseert zich dat het hier ophoudt. Desondanks draaien ze de oefening zonder enige aarzeling vlekkeloos af.
Met een mengeling van trots en teleurstelling op hun gezichten zie ik haar en haar partner de vloer afkomen. Ze hebben het geweldig gedaan. En toch strandt het hier.
Met opgeheven kop het podium op
Een traan. Van teleurstelling. Van schaamte, want ‘doordat ik een foutje maakte zijn we nu niet door’. Gevolgd door een knuffel van haar partner, ‘maakt niet uit, we doen het toch samen’. Paar keer diep ademhalen voordat ze de tweede oefening doen. Alsof er niets is gebeurd. En met opgeheven kop het podium op. Want de tweede plek is voor hun.
Grootse plannen
In de auto op weg naar huis worden grootste plannen gemaakt. Voor volgend seizoen. Namen van indrukwekkende elementen vliegen mij rond de oren.
Zijn ze hun verlies vergeten? Nee!
Balen ze niet dan? Jawel!
Maar ze weten ook dat het Nederlands Kampioenschap heel dichtbij was. Er kwam een dom foutje tussendoor. Volgend jaar weer een kans.
Glansrijk geslaagd voor de cursus omgaan met teleurstellingen
Ik zie dit vol verbazing en trots aan. Zij 12, hij 17. Wat een veerkracht. Wat een doorzettingsvermogen. Glansrijk geslaagd voor de cursus omgaan met teleurstellingen. Kanjers zijn het. En leuke kanjers bovendien. (Dat ik enigszins bevooroordeeld ben om dat het meisje in dit verhaal mijn dochter is, dat vergeten we voor het gemak. OK?)
Het werkt allemaal niet!
Waarom ik dit deel? Hier kan menig volwassene nog wat van leren. Sterker nog, hier kan menig ondernemer nog iets van leren. Hoe vaak ik in gesprekken met (kinder)coaches niet hoor wat er allemaal al geprobeerd is om klanten te krijgen. ‘Maar het werkt allemaal niet.’
Als ik dan doorvraag, dan zijn er een paar scholen bezocht. 1x. ‘Ze houden de deur dicht’
Dan zijn ze heel actief op social media geweest. Drie maanden lang. ‘Toen ben ik gestopt, ik had geen idee wat ik nog moest posten en het had geen zin’
Geadverteerd in het plaatselijke krantje. ‘Weet je hoe duur die advertentie was’
Flyers gemaakt. Maar niet verspreid. ‘Want ik weet niet waar ik ze kwijt kan’
Een keer een lezing georganiseerd. ‘Ik had geen aanmeldingen, blijkbaar zitten mensen hier niet op te wachten’
Het lukt niet, teleurstelling, einde oefening
Marlies, overdrijf je nu niet een beetje? Nee!
Tuurlijk, dit geldt niet voor alle kindercoaches. Maar velen die strugglen om klanten te krijgen, proberen iets, het lukt niet, en het idee wordt aan de kant geschoven. Teleurgesteld. Einde oefening.
Met deze houding gaat het hem niet worden natuurlijk!
Elke nee brengt je dichterbij een ja
Tegen al die coaches zou ik willen uitschreeuwen: probeer het nog een keer! En als het nodig is, nog een keer. En nog een keer. Elke nee brengt je dichterbij een ja. Het enige dat je hoeft te doen is doorzetten. En nog een keer proberen.
Gaan met die banaan
En natuurlijk mag je teleurgesteld zijn als je iets geweldigs hebt neergezet en de klanten staan niet direct in drommen voor de deur. Dat herken ik. Overkomt mij ook nog regelmatig.
De kunst is even toe te geven aan ‘sippie sippie mokkie mokkie’. Om vervolgens je kin in de lucht te steken. Terug te kijken. Wat ging goed, wat kan beter. En nog een keer proberen. Gaan met die banaan.
Workshop succes-BOOST jezelf: vrijdag 21 juni. Aanmelden kan via info@jouwsuccespraktijk.nl Weet je welkom!
