Ik loop naar voren. Rustig. Vastberaden. Kalm. Zinderend van spanning tegelijkertijd. Mijn hart klopt harder in mijn borst dan gemiddeld. Ik haal adem en zucht. Laat mijn schouders zakken. Richt mij op de zaal. En kijk. Kijk. Kijk. In de ogen van die vrouwen voor mij. Afwachtend. Uitnodigend. Op hun manier gespannen voor wat komen gaat.
Vastberaden
Wat zij NIET zien is dit:
Ik sta daar met mijn voeten stevig op de grond. Schouderbreedte uit elkaar. Focus op de kracht die door mijn onderbuik raast. Die mij super solide maakt. Ook al is het spannend. Ik spreid mijn armen. Spreid mijn armen en breng ze omhoog. Sluit mijn ogen. Kin lichtjes omhoog. En adem. Ik voel hoe krachtig ik ben. Ik voel de boodschapper in mij omhoog komen. Het rolmodel in mij naar voren schuiven. Vastberaden. “This is me. En ik heb jullie heel heel heel veel te vertellen, te laten ervaren en over te brengen vandaag.” Ik houd mijn armen waar zij zijn. Open mijn ogen. En kijk de zaak in.
“Ik vind ondernemen een feestje.” Pauze. Oogcontact. “En soms vervloek ik het.”
Verraste blikken. Opengesperde, vragende ogen. Een lichte beweging van het hoofd. Pennen die worden neergelegd. Waar gaat dit heen?
Fast forward
FF 7 uur later. Met veel hilariteit maken we een groepsfoto. Op de trap van terras naar strand. Uitkijkend op de zee. Onze locatie achter ons.
En we proosten. Op de dag. Op major inzichten. Doorbraken. Hernieuwde vastberadenheid. Geformuleerde stappen. Bevestiging en herinnering van eerder gekozen paden. Nieuwe connecties. Gezelligheid.
Ik proost op al die vrouwen. Die zich openstelden. Kwetsbaarheid toonden. Bloedeerlijk waren. En ik proost op mijzelf.
Visualisaties met steeds hetzelfde beeld
Want de laatste twee jaar zie ik mijzelf in visualisaties steeds weer verrast door hetzelfde beeld. Dat beeld dat ik hierboven schets. Dat ik inwendig in mij oproep zodra ik voor de groep sta. Dat niemand ziet, maar zeker weten voelbaar is voor iedereen.
De eerste keer dat dit beeld van mij zo bovenkwam vond ik daar heel veel van:
Doe ff normaal Marlies.
Stel je niet zo aan.
Wat is dit voor heldenpose.
Koninginnengedrag.
Eigengegeil.
Who the f-&$ck are you?
De tweede keer ook. De derde keer zeker te weten ook. En al die keren daarna… bleef ik er iets van vinden EN groeide in mij het besef dat dit beeld niet voor niets steeds opkwam. En dat ik stiekem al jaren precies dat doe: als rolmodel (ik ben je voorgegaan) mijn boodschappen brengen (leer van mij). Ik ben er goed in. Sterker nog, ik ben er HEEL goed in. Ik vind het leuk, geweldig zelfs. En mijn volgers en klanten worden er heel blij van.
Groeiende vastberadenheid
Dus langzamerhand groeide mijn vastberadenheid. Om nog meer te delen. Niet alleen via socials, webinars en challenges. Maar ook daar, op dat podium in de zaal.
De schroom om het rolmodel in mij naar voren te schuiven zodat ik als boodschapper NOG meer impact kan maken, werd kleiner en kleiner.
Wetende dat het niet om mij gaat, maar om JOU. Wil ik jou bereiken en het aller aller allerbeste geven, dan zal ik mijzelf kenbaar moeten maken. Mijzelf dat podium geven. Zodat jij van mij kan leren. Zodat jij nog vele malen gelukkiger wordt. In je business. Met jezelf. Je klanten. Je aanbod. Met alles.
Hetzelfde geldt voor jou. Wil jij al die kids en ouders begeleiden naar hun beste leven ever. Dan heb jij jezelf naar voren te schuiven. Niet een beetje, maar helemaal: This is me.
Spannend? Oh, hell ja!
Nodig? Absoluut!
Overdreven? Niet als je een verschil wil maken!
Lekker? Wat dacht jij!
Dus een volgende keer als jij onzeker bent. Het spannend vindt. In een kennismakingsgesprek. Bij een netwerkbijeenkomst. Als je moet bellen over een mogelijke samenwerking. Tijdens een presentatie, workshop of training. Stel jezelf dan voor. Op dat podium. Je staat stevig. Ogen gesloten. Armen wijd. This is me en ik heb jou zo zo zo ontzettend veel te brengen! En zodra je dat helemaal kan voelen… open je je ogen… en go!
Oh enneh… meer van dit soort game changers van mij leren? Kom dan maandag 19 september naar Me, Myself & My Business. Meer dan welkom!
