‘Mam, zijn er wel eens mensen jaloers op jouw werk?’ De vraag wordt zo even terloops tijdens het ontbijt gesteld door mijn 13-jarige tante Pollewop.
Ik weet even niet zo goed wat ik moet antwoorden, want ik heb geen idee. Ik weet wel dat er met regelmaat grif gebruik wordt gemaakt van wat ik de wereld inslinger, en dat de inspiratie dan zo ver reikt dat het soms verdacht op kopiëren lijkt. Is iemand dan jaloers op mijn werk? Ik denk het niet, eerder onzeker over het eigen werk of in ieder geval mega geïnspireerd geraakt.
Knettergek of mega-geinspireerd
Ik weet ook dat de een knettergek wordt van mij en mijn tomeloze energie. En dat de ander mijn creatiekracht en doorzettingsvermogen juist bewondert. Dat kan op twee manieren uitwerken: je trekt je eraan op (als Marlies het kan, dan kan ik het ook), of je valt er juist door stil (voor Marlies is het makkelijk, maar ik…) Is er dan sprake van jaloezie? Ik denk het niet. Ik hoop het niet iig.
Een leuk gesprek volgde. Want ja, in de vriendschappen van een jonge puberdame willen nogal eens wat krachten spelen die niet altijd het beste in iemand naar boven halen…
Mijmeringen
Maar, goed, terug naar de mijmeringen die voortkwamen uit die ogenschijnlijk onschuldige vraag van mijn liefste puberdame.
Want weet je wat het is… ik zie natuurlijk bij veel van mijn volgers en klanten gebeuren wat wij vrouwen heel goed kunnen: kijken naar anderen en vooral naar de successen van anderen.
En in plaats van ons daaraan op te trekken, resulteert het niet zelden in jezelf klein maken. Je onzekere ik ALLE ruimte geven om op de voorgrond te treden. Met als gevolg dat je als een kip zonder kop het een na het ander de wereld in gaat slingeren. Of twijfelt over elke stap die je zet en elk besluit dat je neemt. Of volledig stilvalt. Niets meer doet.
Het zijn allemaal excuses
En, hoe dat komt heb je dan allang besloten. Meestal klinkt het ongeveer zo:
- Ja maar, zij heeft heel veel zelfvertrouwen, ik ben gewoon heel onzeker en gevoelig, dat is nu eenmaal mijn aard
- Voor haar is het makkelijk, zij is heel erg outgoing. Ik ben heel bescheiden, dat geroeptoeter past niet bij mij
- Ik ben opgevoed met de overtuiging ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’
Welke drol draai jij? Weet je, ik geloof graag dat je onzeker, gevoelig en bescheiden bent, en dat je met de paplepel wat onhandige overtuigingen ingegoten hebt gekregen. We zijn wie we zijn, en dat is helemaal goed. Echt waar. Maar toch gebruiken we onze ‘eigenschappen’ vaak te makkelijk als excuus. Een excuus om NIET te hoeven doen wat je te doen hebt om je DROOM waar te maken. Echt waar.
Ik kan er zelf ook wat van!
Mocht je nu steigeren als je dit leest: dit is geen verwijt, ik veeg niets zomaar even van tafel, en het is allerminst mijn bedoeling iemand te schofferen. Sterker nog, ook ik maak mij met regelmaat schuldig aan dit soort onzinnige en niet-helpende excuses .In welke drol ik draai? Jazeker ook ik Draai in mijn eigen drol. Ben je er klaar voor?
- ‘Ik wil echt dat ALLE kindercoaches de kans krijgen hun droompraktijk te bouwen. Ik wil dat iedereen het zich kan veroorloven. Bovendien heb ik niet zo veel nodig om gelukkig te zijn.’
(Lees, ik durf niet de prijzen te vragen die ik weet dat mijn producten waard zijn….) - ‘Ja maar zij heeft makkelijk praten, zij hoeft zich geen zorgen te maken, haar vent verdient bakken met geld’
(Lees, Ik wil eens achteroverleunen en ademhalen zonder dat ik mij financiële zorgen hoef te maken) - ‘Zie je wel, zij is veel creatiever. Zij heeft WEER iets geweldigs bedacht. Waarom ben IK daar niet opgekomen? ‘
(Lees, ik ben niet zo leuk, slim, creatief en vindingrijk als de ander en daar komt straks de hele wereld achter)
Nou, is dat even een leuk kijkje in mijn keuken? Uh, in mijn hoofd?
Nasty, confronterend en gewoon niet leuk!
En weet je, dit doen we dus ALLEMAAL. Maar los van dat we dit allemaal doen: jij hebt de keuze hoe je hiermee omgaat!
Yep, het is nasty. En super confronterend. Draai jij ook in je eigen drol? Grondig onderzoek doen naar de drol waar je in zit te draaien is niet leuk. Gewoon niet. Maar het levert je wel heel veel op!
Het betere poeponderzoek brengt keuzeruimte
Want als je precies weet wat het is dat jij jezelf wijsmaakt, dan krijg je weer keuzeruimte: de keuze om het te blijven doen zoals je deed of de keuze het anders aan te pakken. En beide is goed. Mits het maar een bewuste keuze is. En meestal is dat niet zo. En dat (heel veel en’s achter elkaar, sorry) vind ik dus echt zo ontzettend zonde.
Als verlangen hunkeren wordt
Want, hoe wil je dan je dromen waarmaken? Dan blijft je droom een droom die je ergens in de verte heel ver kunt zien, maar de weg ernaartoe blijkt onbegaanbaar. Dan komt die droom never nooit niet dichterbij. En dan wordt dat verlangen naar die droompraktijk langzamerhand een hunkering. En hunkeren… dat is een heel negatieve energie. Daar moet je niet zijn.
Wat houdt mij nu tegen? Wat ECHT?
Dus hoe zou het zijn als je eens grondig ‘poeponderzoek’ zou doen? Wat wil ik nu echt? Wat houdt mij nu ECHT tegen? En als ik eerlijk ben, wat dan ECHT?
En als je die drol dan lekker hebt ontleed, tot de kleinste nasty stinkende deeltjes… dan gaat het stoplicht op groen, want:
- Het inzicht en het weten zijn al voldoende om je schouders op te halen en te besluiten toch gewoon te gaan doen wat je te doen hebt, of
- Je realiseert je dat je iets te doen hebt aan die shit die je nog bij je draagt om echt voor je droom te kunnen gaan
Dat is toch supertof?!?
Ben jij er klaar voor?
Ik zou zeggen, als jouw drolonderzoek slaagt en je bent klaar om te gaan voor je praktijk, of als je het onderzoek niet alleen wilt doen: je bent van harte welkom om beide wegen met mij aan te gaan. Ik garandeer je, dan gebeuren er machtig prachtige dingen. Ben jij er klaar voor?
(En voor diegenen die zich zorgen maken over mijn eigen droldraaierij… gelukkig heb ik een netwerk van heel lieve collega’s waarbij ik terecht kan. Er wordt hier met regelmatig heerlijk shit geruimd. Kan het iedereen aanraden!)
