Ik heb buikpijn. Ben onrustig. En slaap al een paar dagen kort. Mijn gevoel vertelt mij dat er iets niet klopt. Mijn hoofd zegt dat ik mij niet moet aanstellen.
Een prachtige kans kreeg ik. Echt TE cool. Een geweldig project. Ruim voor de zomer legde ik zelf het contact, ik zag mogelijkheden tot samenwerking. En de ander zag die ook. En zo begon het. Een eerste ontmoeting. Een eerste voorstel op papier. Weer overleg. Bijschaven en door. Niets leek de samenwerking in de weg te staan.
Het begon te knagen
En toch begon het dus te knagen. Onze manier van werken liep namelijk wel heel erg uiteen. Ik gebonden aan mijn vrijheid (he, dat klinkt lekker tegenstrijdig!), de ander aan protocollen. En wat doe je dan? De ander vragen de protocollen te laten varen? Verwachten dat zij de basisprincipes van hun organisatie opzijzetten voor mij? Of ik mijn vrijheid opgeven? Terug naar kaders waarvan ik mijzelf nou juist de afgelopen jaren had losgeweekt?
Een gevecht tussen ratio en gevoel
Daar lag ik dus wakker van. Het werd een gevecht tussen ratio en gevoel.
Mijn ratio zei dat dit een uitgelezen kans was.
Een eer om gevraagd te worden voor een groot opleidingsinstituut een vijfdaagse opleiding te schrijven en geven.
Een kans om heel veel startende coaches te helpen met hun praktijk. Zodat ze na het afronden van hun coachopleiding gelijk kunnen gaan knallen.
En, ik geef toe, een vooruitzicht op een prachtige groei van mijn omzet.
Mijn gevoel zei echter iets heel anders.
Dat ik me beknot voelde al voordat er een handtekening onder het contract stond.
Dat ik geen kant meer op kon.
Dat ik mijn werk nooit optimaal kan doen als ik vastzit aan kaders en protocollen.
Dat dit niet goed was voor mij. Maar ook niet voor het opleidingsinstituut. En dus ook zeker niet voor hun studenten.
Ik had de juiste keuze gemaakt
Ik besloot naar mijn gevoel te luisteren. Dat ging niet zonder slag of stoot. Want je weet, ons hoofd is sterk en wil maar al te graag dat gevoel overrulen. Toch nam ik het besluit mij terug te trekken uit de samenwerking. Zodra het besluit viel, overviel mij ook een gevoel van opluchting. En dat zei genoeg: ik had de juiste keuze gemaakt.
Concessieloos ondernemen
Waarom ik dit nu deel? Omdat ik afgelopen dagen aanwezig was bij de Business Boost Bootcamp van Veronique Prins. En daar mocht ik op dag 2 mijn ondernemersverhaal vertellen. Op het podium. Voor een zaal met 250 ondernemers. Ook over dit besluit vertelde ik. Mijn coach Veronique Prins noemde het een voorbeeld bij uitstek van concessieloos ondernemen. Wow, wat klonk dat mooi.
Geïnspireerd
Gedurende de rest van de dagen kwamen veel ondernemers naar mij toe. Ik had hen geïnspireerd. Om anders naar hun eigen situatie te kijken. Om een besluit te nemen. Om hun gevoel mee te laten spreken in dat besluit.
Ik was al trots om op dat podium te zitten. Maar het feit dat anderen door mijn verhaal waren geïnspireerd, dat gaf mij vleugels. En dat is reden om het ook buiten de deuren te delen. Ik hoop dat mijn verhaal ook jou inspireert.
