Je krijgt er zoveel voor terug… In een ruk schiet ik overeind. In dezelfde beweging draai ik mijn hoofd naar rechts. 4.45 uur. Ik heb hem niet thuis horen komen!
Bed uit. Op de overloop pak ik de trapleuning beet en hel voorover, met 1 voet in de lucht en de andere stevig in de vloerbedekking. Kak, geen rugzak onderaan de trap. Nog verder voorover leunen. Nee, ook niet in het gangetje. Kak.
Naar boven. Slaapkamerdeur dicht. Hmmm, is hij er dan toch? Voorzichtig deur op een kiertje. Bed leeg.
Stel je voor dat inmiddels de adrenaline door mijn lijf raast. Mijn hart klopt in mijn keel. Het zweet staat op mijn rug. Naar beneden.
Met trillende handen pak ik mijn telefoon. Kak, waar is mijn bril? Ik zet de leesbril van manlief op. Sterkte, ik geef net toe dat ik een leesbril nodig heb, dus ik zie er met mijn +3 geen ruk door maar beter dan op zoek moeten midden in de nacht.
“Ik ben bij xxx, ik blijf hier slapen.”
Wat bezielde mij?
De rest van de nacht slaap ik niet meer. Dat kun je stom vinden (vindt mijn man in ieder geval wel, en ik stiekem ook), maar zo werkt dat bij mij als ik geschrokken ben.
Want in die waarschijnlijk nog geen 1,5 minuut tussen ontwaken en lezen van het appje zijn alle mogelijke scenario’s al de revue gepasseerd. En heb ik mij afgevraagd of de politie dan gewoon midden in de nacht aanbelt of dat ze wachten tot een Christelijk tijdstip om de boodschap te komen brengen.
En in die 1,5 minuut zijn ook nog even allerlei herinneringen en eerdere angsten om de kids door mijn hoofd gegaan. Razendsnel. And it is ugly.
Waarom vertellen ze dit er niet bij als je jezelf niet kunt bedwingen en de daden verricht die leiden tot het uiteindelijk in je armen krijgen van je kroost? Waarom dacht je dat het bij jouw kinderen anders zou gaan? Dat het alleen maar halleluja, fijn, samen, in verbinding, liefde en gezelligheid zou zijn? Wat bezielde mij?
Dat.
Kak.
Ik zou ze voor geen goud willen missen
En ik zou ze voor geen goud willen missen. Geen seconde. Ik vind het soms verdikkeme lastig. Want ik moet toegeven dat wat ze zeggen: ‘kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen’ helemaal waar is. Helaas pindakaas.
En wat houd ik onnoemelijk veel van ze. Tot de maan en terug is te zacht uitgedrukt, zeg maar.
Het maakt dat ik never nooit niet anders zou willen. Me niet kan voorstellen dat ze er niet waren geweest. Want ook die andere uitgekotste uitspraak is helemaal waar: ‘Je krijgt er zoveel voor terug, he’. 😉
Leuk Marlies, maar waar wil je heen?
Je krijgt er zoveel voor terug
Nou, in mijn business is het niet anders. Bijna 13 jaar ondernemer nu. En nog steeds, hoewel heel heel heel heel heel veel minder frequent dan in de beginjaren vraag ik mij wel eens af:
WAAROM
WILDE
IK
DIT
Waarom vertellen ze je bij de KvK niet dat het soms verdikkeme eenzaam is als zelfstandig ondernemer? Dat de klanten niet vanaf dag 1 in enthousiasme op je afrennen? Dat er meer nodig is dan positief denken? Dat je niet alleen je dagen vult met het coachen van je klanten die vervolgens huppelend en happy de deur uitgaan maar dat er ook nog zoiets bestaat als administratie, voldoen aan alle regeltjes die de beroepsvereniging heeft bedacht, en oh ja dat je ook nog constant wordt uitgedaagd in je persoonlijk leiderschap? Wat bezielde mij?
Dat.
Kak.
En ik zou niet anders willen. Nooit meer. Ik kan mijzelf niet meer als niet-ondernemer voorstellen. Want ook hier geldt, net als bij die eigenwijze, slungelige, dromerige, onhandige, rebelse en oh zo geweldige, lieve pubers hier in mijn huishouden: Je krijgt er zoveel moois voor terug!
