“Ga je HIERVOOR je baan opzeggen? Dat meen je niet!” Het klinkt niet als een vraag. Zeker niet met haar gezicht erbij. Ze werpt amper een blik op de flyer die ik haar laat zien. Ik voel mijn hart ineenkrimpen. Au, dit doet au. En ik heb geen idee hoe ik moet reageren. Ze zegt het niet, maar ik hoor: “Ben je gek geworden?”, en “Wat een dom idee”, maar ook “Heb je wel enige realiteitszin?” en “Als je niet meer happy bent in je baan kun je toch ook gewoon een andere zoeken?” en tot slot: “Heb je hiervoor nu een universitaire graad gehaald?”
Ik zal het nooit meer vergeten. Stond ik daar. In de gang van de school van mijn oudste. Twee minuten daarvoor was ik nog supertrots. En opgewonden. Want, het was zover.
Na jaren had ik eindelijk toegegeven wat ik stiekem altijd al wist
Na jarenlang universitaire studie waar mijn hart overduidelijk niet lag. Na jarenlang niet happy in mijn baan. Na jarenlang desondanks doorbuffelen. Na jarenlang geen idee hebben wat IK nu eigenlijk wilde, wat IK belangrijk vond, wat IK wilde met mijn leven. Na jaren had ik eindelijk toegegeven wat ik stiekem altijd al wist. Van kleins af aan. Dus na een – wederom jarenlange – zoektocht vond ik de opleiding tot kindercoach, volgde deze en startte mijn eigen praktijk. Ik had gevonden waar mijn hart een huppeltje van maakte. Mijn vlammetje harder van ging branden.
Mijn hart en zaligheid
Ik legde mijn hart en zaligheid in het maken van mijn plannen. In het ontwikkelen van mijn website. En in het vormgeven van die flyer. Vastberaden een succes te gaan maken van mijn – toen nog – kindermassage en -coachpraktijk Eigenhandje.
Ik droop af
En daar stond ik dus. Hoewel ik bekend kan staan om mijn aanstekelijk enthousiasme, sprong hier duidelijk geen vonk over. Ik stopte mijn flyers in mijn tas, bracht enigszins beduusd zoonlief zijn klas in en droop af naar huis. Bummer.
Het bleek niet de laatste keer te zijn dat ik met twijfel en weerstand te maken zou krijgen. En nu, bijna 10 jaar later, gebeurt het nog. “Zou het niet verstandig zijn er toch nog iets naast te doen, voor je pensioen?” en “Je kunt toch ook de praktijk ERBIJ doen, als hobby?”
Wil ik het überhaupt uitleggen?
Inmiddels doet het bij lange na niet meer zoveel met mij als al die jaren terug. Toch moet ik er inwendig altijd een beetje van zuchten. Want, hoe leg ik dat nou uit? Wil ik het überhaupt uitleggen? Dit is mijn leven. Hier word ik dolgelukkig van. Zo maak ik het verschil. Hier sta ik elke dag met energie en tomeloos enthousiasme voor op.
Vind ik het nooit zwaar? Oh hell, yes!
Zou ik nooit mijn portie aan Fikkie willen geven? Uhhh, guilty
Is het het allemaal waard? Absoluut
Hobby of bedrijf? Nou, wat denk je????
Geen praktijkJE maar een praktijk
Hoe pijnlijk ik dat moment ook vond, daar in de gangen van school met een kind aan de hand en de ander aan mijn been, het wakkerde wel precies aan wat ik nodig had: een vastberadenheid ten top om die praktijk tot een succes te maken. Geen praktijkJE neer te zetten maar een praktijk. Geen hobby te onderhouden maar een bedrijf te runnen. Niet de moeder in een hysterische ‘ik moet wat in mijn leven’-bui te spelen maar een serieuze onderneemster te zijn.
En zo geschiedde. Met manlief als grootste fan en aanjager zette ik mijn stappen. Bouwde mijn droom. Stap voor stap. En een succes werd het!
Ik zie dezelfde frustratie en teleurstelling bij anderen
Nu, al die jaren later, kom ik ZO veel startende kindercoaches tegen die te maken krijgen met dezelfde twijfels van hun omgeving. En bij allemaal zie ik die teleurstelling en frustratie op het gezicht. Van het gebrek aan steun. Van het ontbrekende vertrouwen. Van de – helaas – vaak afnemende energie.
Het vuurtje dooft
En niet zelden dooft uiteindelijk het vuurtje. Het vuurtje dat haar in eerste instantie naar de opleiding tot kindercoach dreef. Het vuurtje dat maakte dat zij naar de KvK ging om haar praktijk in te schrijven. Het vuurtje dat ervoor zorgt dat zij het onderste uit de kan zal halen om de kids in haar praktijk te helpen. Dat vuurtje.
Laat ze een poepie ruiken!
Ik kan het amper verdragen. Ik zou uit willen roepen: “Laat je niet tegenhouden. Ga voor je droom. Doe wat je hart je ingeeft. Vertrouw op je hart en ga! Zet door. Elke keer weer. Laat ze een poepie ruiken die twijfelaars, azijnpissers en zwartkijkers. Je verdient het om een succes te maken van je praktijk. Je verdient het om een succes te maken van jezelf. Ga ervoor!”
Dus als je dit leest: stel je dan mij maar voor. Met een megafoon aan de mond. Staand op een stoel. En hoor mij die woorden roepen. Ze zijn voor JOU bedoeld. En ga ervoor. Echt. Gun het jezelf. En gun het al die kids die op jou zitten te wachten. Zul je zien wat er gebeurt. Echt, neem dat van mij aan.
Wist je trouwens dat je in de FB-community Kickstart de kindercoachpraktijk van je dromen precies dat vindt dat je nodig hebt? Die steun, die aanmoediging? Inspiratie, motivatie, tips en adviezen? Nog geen lid? Klop er even aan, laat ik je binnen. Gratis uiteraard. Enige dat van je wordt verwacht is dat je een actieve bijdrage levert.
