Was het maar zo simpel…
Ik voel me k-er dan k. Lig als een uitgekotste amoebe op de bank. Dekentje over me heen. Ogen dicht. Voor de vorm luister ik een podcast, in het echt dommel ik weg. Half mediterend, half weet ik het.
Het ene moment vraag ik mij nog bewust af: Moet ik niet gewoon ff doorzetten, opstaan en aan de slag gaan?
Het andere moment schiet er een lichtflits langs mijn ogen, opent zich in mijn fantasie een deur met daarachter helder goud licht… ben ik in een diepe meditatie in een parallel universum terechtgekomen?
En die gedachte brengt me weer terug naar die positie op de bank. Niets waard. Leeg. Wil niet. Moet van alles. Hoef vandaag niet zo veel. Maar moet zo veel.
Sliep ik nou? Was ik nog aan het mediteren? Blijf ik hier liggen? Of ga ik toch zo die training volgen die gepland staat?
Dat.
Kat 1 op mijn buik, hij houdt me warm: Moet ik gewoon de verwarming wat hoger zetten? Voel ik me dan beter?
Kat 2 rent rond, die heeft het heel druk met zijn afgekwijlde stoffen vis: Als ik nu in beweging kom? Gewoon ergens begin? Voel ik me dan beter?
Ik weet dat het laatste DE oplossing is. En toch voelt het vandaag alsof het niet kan. Te moe. Te leeg. Te hormonaal. Te van van alles. Maar vooral niet te veel energie.
Kan het zo simpel zijn?
In al dat gemijmer en gezelfveroordeel hoor ik het geluid van een vrachtwagen. Een stukje vooruit, stoppen, klikklak, klikklak, stukje vooruit, stoppen, klikklak, klikklak.
Kak, welke kliko wordt vandaag geleegd? Kak, kak, kak. De grijze? Ja, het is woensdag. Kak, kak, kak. Hoe vol was die? Manlief is op reis. Ik moet hem buiten zetten. Als ik oversla dan moeten we een week met een overvolle kliko. Dat redden we niet. Kak, kak, kak.
Ik ren naar de voordeur, intussen is de wagen ons huis allang gepasseerd. Ik roep: ‘Meneer, ben ik te laat?’
‘Natuurlijk niet mevrouw’, en terwijl ik de kliko uit de tuin haal, staat hij me al op te wachten en neemt hem op het tuinpad van mij over. Nog geen minuut later staat de kliko weer op zijn plek. Leeg.
En ik loop naar binnen. Was op mijn blote voeten naar buiten gerend. Heb de frisse lucht gevoeld. Ik snoof even diep. En voel me herboren.
Kan het zo simpel zijn?
Ik gniffel om mijzelf. Want mijn klanten leren van mij altijd in beweging te blijven. Als je stokt. Niet fit bent. Het allemaal even niet meer weet: Doe IETS! Al ga je even een kwartiertje wandelen. Een kast opruimen. Een boodschap doen. Een yoga-oefening. Een korte meditatie. De eerste alinea van een blog schrijven. Zorg dat je in beweging komt. Doe iets, hoe klein ook. En van daaruit komt de volgende beweging. En de volgende. En de volgende.
Ik ga nu dus snel die training in. Herboren.
Ok, ok, ok, zonder make-up en in mijn oude kloffie, met een dekentje over mij heen op de bank, dus ik zie er waarschijnlijk niet zo herboren uit. Maar, ik ben er weer. Hallo!
