“Marlies, je hebt 3,09 km gelopen”, aldus Ilse. Mijn lieve Belgische business buddy en aanjager voor een hardlooprondje vanochtend. Ik hoor de trots in haar stem. En ik denk ‘Djezus Marlies, dat gaat nergens over’. Dat duurt een paar seconden, en dan neemt de tevredenheid het direct over. Dat heb ik maar mooi weer gedaan. Door het Kroller Muller Park. Prachtige omgeving. En voor het eerst dus weer 3 km aan een stuk, zonder pauzes, sinds mijn enkelblessure.
‘Vroeger’ liep ik veel hard. Heel veel. Niet snel, op mijn gemakje. Maar ik tikte zo een kilometer of 40 per week weg. Op een zondagochtend rende ik gerust in mijn eentje een halve-marathonafstand. Heerlijk meditatief vond ik dat. Op de cadans van mijn ademhaling loste ik al mijmerend en van de omgeving genietend allerlei (business)problemen op. En als ik samenliep met mijn toenmalige maatje, dan bedachten we 7-gangen kerstmenu’s tijdens het lopen. Met dat soort afstanden hadden we daar immers alle tijd voor.
Niet vanzelf maar wel makkelijker
Die halve marathon liep ik niet zomaar in een keer. Ooit, in mijn studententijd had ik bedacht dat ik ging hardlopen. En dat viel me zwaar. Eigenlijk had ik al besloten dat het niks voor mij was. Manlief (toen nog gewoon mijn vriendje) rende rondjes om mij heen terwijl ik liep te puffen en zweten. En zei dan: ‘Marlies van 0 naar 2 km is het zwaarst. Van 2 naar 4 is makkelijker. En van 4 naar 8 weer makkelijker.’
Voordat ik die eerste 2 km had gehaald vond ik dat hij poep praatte. Hij rende al zijn hele leven, dus voor hem was het makkelijk. Maar toen ik langzaam naar die 4 ging, en later naar die 8, en uiteindelijk dus op die halve marathon uitkwam, moest ik hem gelijk geven. Het ging steeds makkelijker. Niet vanzelf, maar wel makkelijker.
Even goed stretchen maar niet te veel
Daar houd ik mij nu vanochtend ook maar aan vast. Sinds mijn enkelgedoe in februari heb ik vandaag voor de 4e keer gelopen. De eerste keer 2 keer 6 minuten. De tweede keer 2 keer 10 minuten. De derde keer 5 keer 5 minuten. En vandaag die 3 kilometer achter elkaar. En van hieruit wordt het weer alleen maar makkelijker. Dat voel ik.
Dat is ook de grote sleutel in mijn business. Stap voor stap. Rustig opbouwen. Groots dromen en van daaruit kleine stappen bepalen. Stappen die te overzien zijn. Haalbaar. Met net genoeg uitdaging om mezelf even goed te stretchen. Maar niet te veel.
Eerste hulp bij hobbels in de weg
Kom ik dan hobbels tegen op mijn weg, dan vertraag ik even. Maak soms pas op de plaats. Bepaal mijn route en start weer op.
Ik verzamel maatjes om mij heen die mij aanmoedigen. Een coach die mij al vele stappen verder ziet dan ik mijzelf nog kan zien. Zij droomt met mij mee. Groots. En dan maak ik het weer kleiner. Overzichtelijk en do-able.
Ik kom er!
En zo kom ik altijd waar ik zijn wil. Niet altijd de directe route. Niet altijd de snelste weg. Maar ik kom er.
Stap voor stap. Klein succesje op klein succesje. En al die kleine succesjes bij elkaar. Amai! Dat levert grootste dingen op. Vaak vele malen verder dan ik in eerste instantie had durven dromen.
