Droom?! Ik ben het zat. Maar dan ook echt helemaal. Ik ben er klaar mee. Niet een beetje maar heel erg. Ik werk er met alle macht aan om het te veranderen. En het lukt niet. Of in ieder geval niet genoeg naar mijn zin. En dat, dat frustreert mij mateloos.
Hoho Marlies, keep your hair on. Waar heb je het over?
Ik heb het over al die vrouwen die zichzelf altijd op de laatste plaats zetten. Die vrouwen die blijven ronddraaien in hun drol. Die vrouwen die ZO graag een eigen business willen neerzetten, maar niet durven. De tijd er niet voor vinden. De steun niet krijgen die ze verdienen. Geen keuzes durven te maken. Die vrouwen die een droom hebben, maar die droom never nooit niet zullen waarmaken omdat ze – diep van binnen – ervan overtuigd zijn dat ze het niet kunnen, niet goed genoeg zijn, het niet waard zijn of wat dan ook.
Een zelfverzekerde businessvrouw
En weet je, ooit was ik ook zo’n vrouw. Heel eerlijk is dat nog niet eens zo heel erg lang geleden. Ik moest de 40 passeren om tot de conclusie te komen dat ik mijzelf altijd klein had gehouden. Dat ik ervan overtuigd was dat ik de domste ‘ever’ was die op aarde rondliep. Dat de onzekerheid die ik al mijn hele leven bij mij droeg mij mijn kansen ontnam. Dat ik steeds maar hoopte dat er ooit iemand met een toverstafje zou zwaaien zodat ik ineens ‘poef’ als uit het niets die zelfverzekerde businessvrouw zou zijn.
Ik hoopte trouwens stiekem ook dat datzelfde toverstafje ervoor zou zorgen dat alle dingen die mijn pad leken te blokkeren ineens uit het niets zouden oplossen zodat ik WEL alle tijd had om aan mijn droom te werken.
Poef…
Gewoon een steady job voor manlief zonder al die buitenlandreizen, waardoor ik meer dan gemiddeld de boel alleen draaiende moest houden thuis. Dat de coeliakie van zoonlief met alle extra zorgen om zijn gezondheid spontaan zou genezen. Dat de sport van dochterlief, die sterke stoere tante die 10 tot 14 uur per week sportte, wat minder van mijn tijd en energie zou vragen. Dat het huishouden zichzelf zou regelen. Dat ik never nooit geen sociale verplichtingen meer zou hebben waar ik helemaal geen zin in had.
Maar, dat toverstafje bestond niet.
En, zo klinkt het allemaal super klagend en ontevreden, en jij snapt net zo goed als ik dat ik zielsgelukkig was en ben met mijn gezin. Dat ik god op mijn blote knietjes dank dat het mij gegund is dat we met zijn viertjes – plus onze twee katten – zo’n mooi leven hebben samen.
Mijn droom bleef
Maar dat andere, dat andere was er ook.
En ik kwam gelukkig op een dag op een punt dat ik mij realiseerde dat ik twee opties had:
1. Stoppen met vechten en mijzelf laten frustreren en mijn droom – voorlopig – laten varen, of
2. Mijzelf in de spiegel aankijken en bloedeerlijk zijn: wat had IK te doen om iets aan deze situatie te veranderen zodat ik wel die droom kon gaan leven?
Ik koos voor optie 2 en dat betekende dat ik aan de bak moest. Het was geen grap. Want ik ontdekte al snel dat ik helemaal geen last had van de omstandigheden, ik had last van mijzelf!
Ik zat bommetje vol belemmerende overtuigingen, miepgedachten noem ik ze ook wel, en die maakten dat ik mijzelf met de rug tegen de muur voelde staan. Dat alles en iedereen leek te krijgen wat hij/zij nodig had… behalve ik.
Praktische bezwaren?
Ik ontdekte ook dat al die miepgedachten zich vermomden als praktische bezwaren:
* Ja, maar manlief zit zo vaak in het buitenland, dus ik moet de kids altijd volledig alleen kunnen opvangen (Lees: als ik voor mijn droom kies, geef ik mijn gezin niet genoeg aandacht en ben ik een slechte moeder)
* Ik heb nog niet genoeg verdiensten om te investeren in een praktijkruimte (Lees: wat als het mislukt en ik moet toegeven dat ik faal)
* Als ik een workshop wil organiseren moet ik eerst weten wat de beste dag en tijd is (Lees: misschien zit niemand op mij te wachten)
* Heb ik wel genoeg kennis over dat ene onderwerp om … (Lees: een ander kan het vast beter, want ik ben dom en zeker te weten niet goed genoeg)
Do I need to go on?
Weg met miepgedachten, volg die droom
Dat ik die tijden inmiddels meer dan achter mij heb gelaten moge duidelijk zijn. En natuurlijk ben ook ik nog regelmatig onzeker, dat hoort erbij. Maar als er iets is dat ik mij niet meer laat gebeuren, dan is het wel mijzelf onnodig klein houden, kansen laten schieten, aarzelen en treuzelen, geen keuzes maken, alles en iedereen vooropstellen behalve mijzelf en mijn bedrijf, met samengeknepen billen en klotsende oksels bouwen aan mijn bedrijf, noem maar op.
Wat ik wel doe?
Luisteren, onderzoeken, opruimen
Heel heel heel goed luisteren naar mijzelf: WAT wil ik, wat WIL ik. Wat wil IK, wat wil ik nu ECHT? En vervolgens elke keer weer onderzoeken wat er nodig is om dat te bereiken. Met respect naar mijn loved ones, want never nooit niet dat ik hen in de kou laat staan, en met minstens zoveel respect naar mijzelf en mijn dromen. En elke keer weer onderzoekend wat mij blokkeert. Wat maak ik mijzelf nog wijs over mijzelf waardoor ik mij inhoud, op de rem trap, uitstel?
En daarmee ben ik er dan nog niet. Want als die vieze narigheid, die nasty alles ontwrichtende miepgedachten dan open en bloot voor mij liggen… dan heb ik de keuze: duik ik alsnog weg en probeer ik het onder het tapijt te vegen in de hoop dat ik er tijdens het ondernemen niet over struikel? Of kijk ik het aan en deal ik ermee? Zoek ik begeleiding als dat nodig is om er voor eens en altijd korte metten mee te maken?
Welke keuze maak JIJ?
Welke keuze ik dan maak lijkt mij duidelijk.
Altijd makkelijk? Hell no!
Levert het op? Absolutely!
Raad ik het jou aan? Alsjeblieft, dat is de hele aanleiding van dit verhaal: alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft neem hierin een voorbeeld aan mij. Niet omdat ik het nu altijd zo goed voor elkaar heb, maar omdat ook JIJ het verdient jouw dromen na te leven.
Als het aan mij lag, dan waren er geen onzekere kindercoaches meer die zichzelf altijd op de laatste plek zetten. Dan waren er alleen ambitieuze, zelfverzekerde kindercoaches die stap voor stap hun succesvolle coachpraktijk bouwen. En genieten van elke dag.
Ik heb altijd een beetje moeite met de woorden: Geloof in je grootsheid! Of: Ga in je grootsheid staan.
Maar eerlijk? Ik weet niet hoe ik het beter moet omschrijven, dus hang ik voor deze keer die woorden aan.
Is het nu JOUW tijd?
Wat denk je, is het nu jouw tijd? Tijd om te accepteren dat jij in staat bent iets moois neer te zetten? Tijd om de tijd en ruimte te nemen om je dromen voor eens en altijd waar te maken? Tijd om jezelf in de spiegel aan te kijken en bloedeerlijk te zijn, op te ruimen wat op te ruimen valt en dan… go, go, go, go!
Zeg eens, is het jouw tijd?
Op zoek naar nog meer inspiratie? Luister ook eens naar mijn Podcast: Wie vraag jij nog om toestemming?
