Ik adem nog een laatste keer diep in. En weer uit. Doe de deur open en stap in mijn badpak en met mijn blote voeten in de sneeuw. Ik loop naar het einde van de tuin (gelukkig is dat maar een afstand van 7 meter). Ga op mijn rug in de sneeuw liggen. Maak een sneeuwengel. Draai op mijn buik en maak nog een sneeuwengel. Sta weer op en gooi een sneeuwbal voordat ik terug naar binnen loop. Mijn lijf tintelt en gloeit. Ik voel me wakker. Alert. Scherp. Maar vooral heel erg ‘alive’. Dat gevoel houdt nog uren aan. Dit is echt kicken!
Jij bent knettergek!
In die flow van enthousiasme post ik het filmpje met het bewijs van die gekkigheid op FB. De reacties tuimelen over elkaar heen.
De een spreekt zijn afschuw uit: “Jij bent knettergek”. De ander vindt het typisch Marlies: “Jij doet dat ook allemaal zo makkelijk.” Weer een ander vindt het geweldig en tagt mij in een jubelbericht met videobewijs van een eigen badpakkensneeuwengelactie (zou Wordfeud dit woord accepteren?). En ik vind het allemaal geweldig!
Op die middelste reactie wil ik even ingaan. Want oh je hebt geen idee HOE vaak ik te horen krijg dat bij mij altijd alles zo makkelijk gaat. Dat ik zo’n energie heb. Dat is van alles durf. Dat ik ….
Voor mij is het moeilijker want…
Wat in de meeste gevallen direct daarop volgt is “Maar voor mij is dat anders/moeilijker/lastiger, want <vul maar in>”
En aan dat soort gedachten maak ik mijzelf natuurlijk ook regelmatig schuldig. Maar elke keer dat ik mij daarop betrap, tik ik mijzelf denkbeeldig op de vingers. Want zo zit de wereld nu eenmaal niet in elkaar.
Niets gaat vanzelf
Realiseer je alsjeblieft dat hoe makkelijk dingen er soms ook uitzien, niets gaat vanzelf. Ook bij mij niet.
Want de reden dat ik het wilde proberen? Ik volg al tijden met fascinatie verhalen over de kracht van ademhaling in combinatie met het trotseren van kou. Het leek mij bar en boos, maar ik weet ook hoe ontzettend veel je met de juiste mindset kunt bereiken. Dat je door de juiste ademhaling en focus zo in je lijf kunt blijven dat je de kou kunt trotseren. En dat daar allerlei gezondheidsvoordelen aan worden toegeschreven. Maar mij gaat het vooral om het mentale stuk: je kan zoveel meer dan je denkt!
En voordat ik de sneeuw in dook, had ik eerst uitgeprobeerd hoe het was om – volledig gekleed verder – op blote voeten door de sneeuw te lopen. Dit deed ik overigens pas NADAT manlief en dochter het mij voor hadden gedaan en mij aanmoedigden.
Een lieve vriendin van me stuurde een filmpje dat ze in de sneeuw lag. Ik vond het stoer en wilde het ook wel proberen maar durfde niet. Manlief echter… die zei dat hij het wilde proberen en stelde voor om het samen te doen. “Dit kan je echt wel. Kwestie van goed ademen voordat je gaat. Zal ik eerst?”
En zo geschiedde.
Ik vond het doodeng, ik ben namelijk Marlies-dodevinger dus is dit dan wel een goed idee? Maar ik wist ook dat ik het mij niet los zou laten als ik het niet probeerde. Ik kon niet achterblijven. Zeker niet nadat ik met eigen ogen had gezien dat er niks geks gebeurde bij manlief.
Dus stond ik – voordat ik naar buiten stapte – een minuut lang op zijn aangeven diep in en uit te ademen. En toen ik voelde dat ik er klaar voor was, ging ik. De rest las je hierboven… 😉
Hoe makkelijk en spontaan het er ook uitzag, er ging dus weldegelijk het een en ander aan vooraf. Stap voor stap.
Stap voor stap kan je meer dan je denkt
Wil ik met dit verhaal zeggen dat iedereen zo gek moet zijn dat ie in badpak in de sneeuw gaat liggen rollebollen? Nee, natuurlijk niet! Ik kan namelijk heel veel redenen bedenken waarom je het niet zou doen, ik ben de eerste om dat toe te geven. (Zo zijn er namelijk dingen waarvan ik hoop dat ik er NOOIT toe word uitgedaagd, zoals het breken van een pijl met je keel of vuurlopen. Bij de gedachte alleen al…)
Maar ik ben er ook van overtuigd dat als je wat dan ook stap voor stap aanpakt je heel veel meer kan dan je in eerste instantie zou denken.
Wat maak jij jezelf wijs?
Daarom wil ik je vragen om eens voor jezelf na te gaan: waar in mijn kindercoachpraktijk stel ik dingen uit, doe ik dingen niet of denk ik dat ik iets niet kan of dat iets niet haalbaar voor mij is. Oftewel, wat maak jij jezelf nog wijs? En als je daar dan eens induikt, en het uiteenrafelt, klopt die gedachte dan?
Het ergste dat er kan gebeuren…
Hoe zou het zijn als je dat doel terugbrengt tot een eerste kleine stap, hoe ienieminie dan ook. En je dat eerst eens probeert? En dan de volgende stap. En dan weer de volgende. En dan… Het ergste dat je kan gebeuren is dat je bij zo’n ienieminie stap tot de conclusie komt dat het je is gelukt maar dat je er geen ruk aan vindt. Of dat het helemaal niet bij je past. Weet je dat ook weer. Niets aan de hand. Tijd voor een nieuw plan.
Nou Marlies, maak je het nu allemaal niet een beetje belachelijk makkelijk? Dat kan, maar ik geloof oprecht dat het zo werkt. Dus gun het jezelf. Stel jezelf die vraag: wat stel ik uit, hoe kan ik het in duizend stukjes breken en welke stap kan ik nog vandaag zetten.
Ben ik heel erg benieuwd wat je dan voor moois gaat doen.
(Oh en mocht je besluiten ook in de sneeuw te willen rollebollen: doen. Het is een typische ‘achteraf-voelt-het-zo-lekker’-actie.)
