15 jaar geleden, rond een uur of 11 ‘s avonds. Voorzichtig vroeg ik mijn man: ‘Ben je er klaar voor?’ En toen biechtte ik op dat ik al een paar uur weeën had. Het was zover. De andere ochtend, 24 juni 2004, werd hij geboren: onze Finn. Wat een genot (dat hij er was, want hij was natuurlijk de mooiste, ondanks het door de vacuümpomp zwaar vervormde koppie), en wat een hel (bevallen zou nooit mijn hobby worden, dat was zeker).
Vandaag kijk ik terug op de afgelopen 15 jaar. En jeetje, wat is er veel veranderd in die tijd. Ik denk aan een uitspraak die ik van de week ergens las: ‘We onderschatten wat we kunnen bereiken op de lange termijn.’
Ik had zo’n gruwelijke hekel aan die vraag: waar zie jij jezelf staan over 5 jaar?
Weet je, met lange-termijnplannen heb ik mij nooit zo beziggehouden. Als ik terugdenk aan al die sollicitaties vroeger waarin de geijkte vragen werden gesteld: Wat zijn je sterke kanten? Wat zijn je valkuilen? Waar zie jij jezelf staan over 5 jaar, over 10 jaar, 15 jaar?
Ik had echt zo’n ontzettend gruwelijke hekel aan die laatste vraag! Wist ik veel! Ik was gewoon bezig met het hier en nu. NU dingen doen waar ik blij van word. NU ontdekken wat ik kan. NU groeien naar iets dat ik nog leuker zou kunnen vinden. Groeien in een moment niet te ver weg van NU.
Hoe moet dat dan met die rijdende trein?
Enerzijds had ik echt werkelijk geen idee wat ik in een periode van 5 jaar voor mij zag. Anderzijds wilde ik ook nooit te ver vooruitplannen. Het idee alleen al dat ik dan vast zou zitten aan een plan. Een plan waar je dan niet van af kunt wijken. Dat ervoor zorgt dat je die rijdende trein met een geweldige kans voorbij laat gaan. Want het past nu eenmaal niet in je visie en in dat 5-jarenplan. Brrr, het idee alleen al.
Ik zei wat iedereen wilde horen
Ik durfde dat nooit zo hardop te zeggen. Want dat betekende natuurlijk (in mijn ogen) dat ik niet ambitieus genoeg was. Waarschijnlijk ook niet slim genoeg. Dus bedacht ik groots en meeslepende meerjarenplannen om (potentiele) werkgevers te laten horen wat ze wilden horen. Als ik daaraan terugdenk, afschuwelijk eigenlijk.
Korte-termijndromen en korte-termijnplannen
Intussen weet ik beter. Ik weet nu dat mijn dromen stap voor stap komen. Een heleboel kortere-termijndromen achter elkaar dus eigenlijk. Met de daarbij horende kortere-termijnplannen.
En dat werkt als een tierelier. Ja, ik heb wel een idee van waar ik aan het eind van een jaar wil staan. Absoluut. Maar het bijbehorende plan beslaat bij mij nooit langer dan een half jaar. Sterker nog, ik maak in november/december een plan voor januari tot aan de zomervakantie. En in juni/juli maak ik een plan voor na mijn zomervakantie tot en met december. Heerlijk overzichtelijk. Een goede rode draad waarlangs ik al mijn activiteiten en geniale ideeën kan leggen. Zodat ik niet van het een naar het ander zwalk als een kip zonder kop. En tegelijkertijd meer dan genoeg ruimte heb om op rijdende treinen te springen. Dat past mij prima.
Lekker visualiseren
Ik leg zo min mogelijk vast in woorden. Vison boards, succes-COLLAGES. Lekker visualiseren die hap. De praktische weerslag daarvan komt direct in mijn agenda, welke trainingen plan ik voor wanneer in. En, wat betekent dit voor mijn social-media posts en andere marketingactiviteiten. En daarna? Go with the flow. Yep, het spijt me, iets met flow. Klinkt gelijk wollig, zweverig en zeker niet-concreet. Het blijkt wel de succesformule te zijn van mijn business. Dus zo gek is het nog niet, toch?
Zo had ik trouwens 15 jaar geleden ook niet kunnen bedenken dat ik nu een eigen magazine had geschreven, online gelanceerd en inmiddels ook gedrukt uitgebracht. ‘In gesprek met 10 geweldige kindercoaches’, het magazine dat elke kindercoach gelezen moet hebben. Ik heb hierin 10 geweldige kindercoaches geïnterviewd. Over hun ondernemersreis, hun struggles en hun successen. Nog niet gelezen? Download het dan snel. Liever de druk bestellen? Mail mij dan op info@jouwsuccespraktijk.nl.
