Uit: Dagboek van een kindercoach
Wat vroeg ik nou net? Wat? Wat? Waaaaaaaatttttt?
Het zweet liep mij spontaan over de rug. Ik voelde mijn keel dichtknijpen. Mijn hart sloeg hard, heel hard in mijn borst. Heb ik nou zojuist gevraagd of ik hier een ruimte kan huren?
Het was ergens zomer 2012. Tot dat moment had ik mijn klanten thuis ontvangen. Of ik was bij klanten aan huis gegaan. Want een eigen ruimte huren? Nee, van het idee van de maandelijkse, vaste lasten scheet ik in mijn broek. Wat als ik een maand geen klanten zou hebben? Hoe ging ik dat dan betalen? En hoeveel klanten moest ik hebben om eerst die huur te betalen voordat ik er zelf iets aan overhield? Nee, een eigen ruimte… dat was echt nog geen goed idee.
Wat vroeg ik nou net?
Maar nu stond ik daar. Op die zomerborrel van mijn oud-werkgever. Bij binnenkomst had ik gezien dat mijn oude kamer op de begane grond leeg stond. Sterker nog, de hele begane grond leek leeg te staan.
Het was een zomerborrel zoals ik gewend was bij deze club. Een geweldig weerzien met oud-collega’s. Een grap en een grol (ok, heel veel grappen en grollen). Een vette roddel tussendoor. En wijn. En in mijn geval blijkbaar net iets te veel wijn.
Want, WAT VROEG IK NOU NET?????
Kort samengevat: ik had dus blijkbaar na net dat ene wijntje teveel spontaan een balletje opgegooid. Ik kan mij nog herinneren hoe ik daar stond: met opgeheven kin mijn oud-manager vol aankijkend, mevrouwtje zelfverzekerd. Of ik mijn oude kamer op de begane grond niet kon huren voor mijn praktijk. En voordat ik het wist hadden we een deal. Een paar weken later verhuisde ik snel bij elkaar verzameld meubilair die kant op. En had ik een eigen praktijkruimte. Ruim 20 vierkante meter. Met baliefunctie, dus mijn klanten werden netjes ontvangen en in een wachtruimte geplaatst. Super, super, super professioneel.
Dankbaar
De huur was navenant. Voor dat moment in mijn business super, super, super exorbitant.
Ik heb in mijn broek gescheten van angst. En als ik heel eerlijk ben, dan is het toen alleen zover gekomen omdat ik eigenlijk geen nee meer durfde te zeggen op de deal, nadat ik zo blunt mezelf als stoere chick op die borrel had neergezet.
En oh my, wat ben ik altijd dankbaar geweest voor wat op dat moment als totale zelfoverschatting voelde.
Want ja, ik had af en toe een klant. Maar om nou te zeggen dat het storm liep? Neuh.
Tot het moment dat ik maandelijks een leuk bedrag op te hoesten had. En iedereen in dat pand waar ik zat precies kon zien hoeveel (en in de begindagen dus vooral hoe sneu weinig) mensen voor een afspraak kwamen.
Wat had ik allemaal laten liggen?
Het inzicht sloeg mij met een volle vuist in mijn inmiddels niet meer zo zelfverzekerde snoetje: Ik had tot dat moment verdikkeme weinig gedaan om klanten te krijgen. Oh ja, ik had het hartstikke druk gehad. Dagenlang zat ik als een malle achter dat bureautje op de overloop op onze eerste verdieping aan mijn website te schaven. Werkte ik ideeën voor trainingen en workshops uit. Schreef ik teksten voor flyers. Altijd met 1 oog op de klok, want de kids moesten op tijd uit school gehaald.
Ik stuurde brieven naar alle huisartsen, tandartsen en scholen. Met mijn flyer. Ik had zelfs posters en flyers bij scholen langs gebracht. Maar als ik nu zo terugkeek… dan had ik het nog net niet compleet vermomd, met pet over mijn ogen getrokken, afgewende blik naar binnen lopend en schichtig iets op een bord prikkend gedaan.
WAAR was die ondernemer in mij? HOE kon ik ooit gedacht hebben dat al die veilige – achter de computer – activiteiten klanten ging opleveren?
Ik moest de boer op. Al die mensen die ik zo terloops had gesproken, op het schoolplein van de kids onder andere, waarom had ik hen niet meer benaderd en verteld wat ik voor ze kon betekenen? Waarom had ik die ene buurman die goede contacten had op die ene school niet meer herinnerd aan zijn voorstel mij te introduceren? Waarom, waarom, waarom had ik zoveel laten liggen?
Waarom? Omdat ik chicken shit was!
Tijd om enge dingen te doen
Dat was het moment dat ik besloot dat het tijd was om ENGE dingen te gaan doen. Met die maandelijkse huur, en de dagelijkse optie van gezichtsverlies, wist ik dat ik het mij niet langer kon permitteren mijzelf te verschuilen. Het was tijd om al die stappen te gaan zetten waarvan ik WIST dat ze mij klanten gingen opleveren. Ook al liep het mij dun langs de benen.
En jeetje, wat er toen gebeurde. ‘Ineens’ waren daar de klanten. Niet gelijk in drommen. Maar gestaag liep het aantal klanten op van 1 in de week naar 2. En van daaruit naar 5. En van daaruit…
Die maandelijkse huur bleek peanuts. Hoe bang ik er in het begin voor was geweest, zo’n godszegen bleek het te zijn. Ik had mijzelf eindelijk echt aangezet.
Jij hebt de regie
Vond ik het nooit spannend meer? Jawel, ik vind tot op de dag van vandaag sommige dingen net even iets te veel van mijn zelfvertrouwen vragen. Absoluut. Maar met elke stap die ik zet, groeit dat vertrouwen. Elke keer weer.
Ik heb, toen in 2012, op een best pijnlijk confronterende manier geleerd dat er maar 1 iemand verantwoordelijk was voor mijn (uitblijvende) succes: ikzelf!
En ik hoop dat ook jij dat ziet. Jij staat aan het roer van je leven. Jij hebt regie over de ontwikkeling van je praktijk.
Tuurlijk heb je niet alles in de hand. Er komen nu eenmaal dingen op ons pad. Of, zoals ik altijd zeg: het leven komt voorbij… Soms lijkt het alsof alles tegenzit. Het je niet gegund lijkt te zijn. Er zoveel afhankelijkheden zijn die maken dat je niet van je plek komt.
- Omdat je kostwinner bent.
- Omdat je thuis een kind hebt dat extra zorg nodig heeft.
- Omdat je uit een burn-out aan het opkrabbelen bent.
- Omdat je vanuit een uitkeringssituatie ondernemer wilt worden.
- Omdat je dankzij een heftig verleden alle vertrouwen in jezelf bent kwijtgeraakt.
- Omdat je geen financiële reserves hebt.
- Omdat…
Realiseer je dat – ondanks wat er op je pad komt – jij de keuze hebt. Ga je ervoor of niet?
Maak jij je droom waar?
En zijn er te veel obstakels (ik ben de laatste om te ontkennen dat dat echt, echt, echt aan de hand kan zijn), durf dan je droom in de ijskast te zetten. Want als je constant blijft verlangen naar het waarmaken van die droom terwijl de omstandigheden het je compleet onmogelijk maken… dan wordt dat verlangen een hunkeren naar iets dat – als je heel eerlijk bent – nooit zal gebeuren. Hunkeren is een alles verterende energie. Daar wil je niet in terechtkomen. Het put je uit, het vreet je zelfvertrouwen op waar je bijstaat, het breekt je af en maakt je kapot. En dat verdien je niet.
Voel jij dat je ondanks de obstakels die je tegenkomt aan het roer van je eigen praktijk wilt en kunt gaan staan? Ga dan! Stel jezelf de vraag: ‘Als ik dit wil bereiken, wat is dan de eerste stap die ik moet zetten? Hoe klein ook?’ en dan begin je daar. Stap voor stap. Jezelf steeds in de spiegel aankijkend: ‘Wat heb ik te doen. Waar heb ik te groeien? Waar mag ik overheen stappen? Wat heb ik te helen? Zodat ik mijn droom waar kan maken?’ Stap voor stap.
Magische Experience
En dan, dan ontstaat magie. Komen die eerste klanten. Of, als je al een tijdje onderweg bent, til jij die praktijk van status hobby naar waar succes. En voel jij je als een vis in het water in jouw praktijk met uitsluitende de aller aller allerleukste klanten. Pinky promiss.
(Over magie gesproken… heb jij je al aangemeld voor De Magische Experience van 22 t/m 24 maart? Samen ontdekken we welk goud in jou verscholen ligt. Wat jij naar buiten mag brengen om de aller aller allerleukste klanten aan te gaan trekken. Niet een paar, maar veul! Ik geef je de drie sleutels die de deuren naar jouw succes wagenwijd openzetten. Gratis. Maar niet voor niets. Want deze Magische Experience is alleen voor de durfals, de success seekers en de ik-doe-er-toe-ers. Ben jij er bij? Meld je hier aan.) Op zoek naar nog meer inspiratie… check ook eens dit
